29/11/10

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΤΗΣ

Με κατάνυξη, μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα θα εορταστεί και φέτος η μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου στην Πάτρα. Από κάθε γωνιά της Ελλάδος με ευλάβεια έρχονται οι πιστοί για να προσευχηθούν στην χάρη του και να προσκυνήσουν την Τιμία Κάρα του Αγίου.
Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών

Την Παραμονή της Εορτής 29 Νοεμβρίου 2010 θα ψαλλεί Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός.
Την ίδια μέρα στις 10 μ.μ. θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία.
Ανήμερα της Εορτής 30 Νοεμβρίου 2010 θα τελεστεί Όρθρος και Πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία. Στις 10.45 θα Ψαλλεί η καθιερωμένη δοξολογία ενώ στις 11 π.μ. θα ξεκινήσει η Λιτανεία της Τιμίας Κάρας και της Ιεράς Εικόνος του Αποστόλου Ανδρέου στους δρόμους της Πάτρας.
Στην πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου ανταποκρίθηκαν οι εξής :
Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιος, Κασιαριανής κ. Δανιήλ, Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, Ύδρας κ. Εφραίμ, Πειραώς κ. Σεραφείμ, Σερρών κ. Θεολόγος, Σύρου κ. Δωρόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Ηλείας κ. Γερμανός, Μαντινείας κ. Αλέξανδρος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και Αιτωλίας κ. Κοσμάς.
Τέλος ο σεπτός Ποιμενάρχης μας καλεί όλους τους Πιστούς να συμμετάσχουν στις Ιερές Ακολουθίες προς τιμήν του προστάτου, πολιούχου και εφόρου της Μητροπόλεως μας, Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

24/11/10

Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Η Αγία Αικατερίνα αποτελεί κόσμημα στο χώρο των μαρτύρων του 4ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν θυγατέρα ευγενών στην καταγωγή γονέων. Έζησε κατά το τέλος του 3ου και αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Μαξιμίνου, γνωστού Χριστιανομάχου.
Η Αικατερίνα ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε και σπάνια μόρφωση. Σε ηλικία 18 χρονών είχε σπουδάσει άριστα λατινική και ελληνική φιλολογία, ρητορική και γνώριζε πολλές ξένες γλώσσες καθώς επίσης και τα δόγματα της χριστιανικής αλήθειας.
Ασπάσθηκε το Χριστιανισμό από πολύ νεαρή ηλικία και εργάστηκε με ενθουσιασμό για τη διάδοση του. Όταν, λοιπόν, επί αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξεντίου οι χριστιανοί διώκονταν σκληρά, η νεαρή Αικατερίνα δε δίστασε να παρουσιαστεί και να ομολογήσει Θεό το Σωτήρα Χριστό.
Σύμφωνα όμως με την παράδοση και τα συναξάρια της Αγίας, όταν ο Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για τον τρόπο ζωής της Αικατερίνας, ανέθεσε σε πενήντα περίφημους ρήτορες να πείσουν την Αγία να αλλάξει πίστη. Η Αικατερίνα όμως κατόρθωσε, όχι μόνο να καταπλήξει τους ρήτορες με τις γνώσεις της αλλά και να τους πείσει να ασπαστούν το Χριστιανισμό. Οργισμένος ο Μαξιμίνος διάταξε να κάψουν σε πυρά όλους τους ρήτορες και φυλάκισε την Αικατερίνα.
Όταν η Αυγούστα Φαυστίνα άκουσε για την Αικατερίνα ζήτησε και την επισκέφτηκε στη φυλακή με τη συνοδεία 200 στρατιωτών. Η Αικατερίνη μάγεψε με τη διδασκαλία της και πάλι τους επισκέπτες της, έτσι που όλοι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Ο Μαξιμίνος διέταξε τον αποκεφαλισμό της Αυγούστας και της ακολουθίας της και το μαρτυρικό θάνατο της Αικατερίνας.
Σύμφωνα πάντοτε με την παράδοση, ο βασανιστικός τροχός που θα σκότωνε την Αγία κομματιάστηκε από μόνος του και έτσι τελικά η Αικατερίνα αποκεφαλίστηκε και οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα της να ρέει γάλα αντί αίμα. Το αγνό της σώμα μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρος Σινά όπου όμως έμεινε για αιώνες άταφο. Μετά από όραμα οι εκεί μοναχοί βρήκαν το σώμα της Αγίας και το εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο οποίος σήμερα ονομάζεται και ναός της Αγίας Αικατερίνας.
Η Eκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη της Αγίας Αικατερίνας την 25η Νοεμβρίου, ημέρα που βρέθηκαν τα λείψανα της. Αργότερα, στο όρος Σινά ο Ιουστινιανός έκτισε στη χάρη της μοναστήρι, που σώζεται μέχρι και σήμερα.

Απολυτίκιο Ήχος πλ. α', τον συνάναρχον Λόγον
«Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερῖναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ μαχαίρᾳ, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.»

ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ...

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι παραλύει ἡ θέλησή μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΟΝΟΥ, διότι κατακαίονται τὰ σωθικά μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, διότι δὲν ἐλέγχω τὶς ἀπόψεις μου.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, διότι νομίζω πὼς χάνεται τὸ πᾶν.

Τὴν ὥρα τοῦ ΘΥΜΟΥ, διότι δὲν ξέρω τί κάνω.

Τὴν ὥρα τῆς ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, διότι μπορῶ νὰ πουληθῶ καὶ στὸ διάβολο.
Τὴν ὥρα τοῦ ΦΟΒΟΥ, διότι τὰ ἔχω χαμένα.

Τὴν ὥρα τῆς ΧΑΡΑΣ, διότι μπορεῖ νὰ μὴν ἀντέξω στὸ βάρος της.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΓΑΠΗΣ γιὰ νὰ εἶναι γνήσια.

Ο ΦΡΑΧΤΗΣ

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δε θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δε θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»

23/11/10

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΑΕΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ

- Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος γράφει: ­Ο εσθίων καί πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει καί πίνει. Πότε κοινωνάει κανείς ­αναξίως; -Βασικά πρέπει να προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία έχοντας συναίσθηση της αναξιότητός μας. Ο Χριστός ζητά από μας τη συντριβή και την ταπείνωση. Όταν υπάρχει κάτι που ενοχλεί τη συνείδησή μας, πρέπει να το τακτοποιούμε. Αν π.χ. μαλώσαμε με κάποιον, πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του και ύστερα να κοινωνήσουμε. -Γέροντα, μερικοί, ενώ έχουν ευλογία από τόν πνευματικό να κοινωνήσουν, διστάζουν. -Δε θα ρυθμίσει κανείς μόνος του, αν θα κοινωνήσει ή όχι. Αν μόνος του αποφασίζει να κοινωνήσει ή να μην κοινωνήσει, θα το εκμεταλλευτεί ο διάβολος και θα του ανοίξει δουλειά. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε άξιοι, ενώ δεν είμαστε, ή άλλοτε σύμφωνα με το νόμο πράγματι δεν είμαστε άξιοι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων χρειάζεται η θεία μετάγγιση για νοσηλεία και η θεία παρηγοριά, γιατί από την πολλή συντριβή της μετανοίας μπορεί να έρθει από τα δεξιά ο εχθρός καί να μας ρίξει σε απόγνωση. -Δηλαδή, Γέροντα, κάθε πότε πρέπει να κοινωνάει κανείς; -Το κάθε πότε πρέπει να κοινωνάει κανείς και το πόσο πρέπει να νηστεύει πριν από τη θεία Κοινωνία δεν μπαίνουν σε καλούπι. Ο πνευματικός θα καθορίζει με διάκριση κάθε πότε θα κοινωνάει και πόσο θα νηστεύει, ανάλογα με την αντοχή που έχει. Παράλληλα θα τον οδηγεί και στην πνευματική νηστεία, την αποχή από τα πάθη, ρυθμίζοντάς την και αυτήν ανάλογα με την πνευματική του ευαισθησία, ανάλογα δηλαδή με το πόσο συναισθάνεται το σφάλμα του, και έχοντας υπ’ όψιν του το κακό που μπορεί να κάνει ο εχθρός πολεμώντας μια ευαίσθητη ψυχή, για να τη φέρει σε απόγνωση. Σε πτώσεις λ.χ. σαρκικές, για τις οποίες δίνεται κανόνας σαράντα ημερών αποχής από τη θεία Κοινωνία, μπορεί ο διάβολος να ρίξει πάλι την ψυχή στις τριάντα πέντε ημέρες και, αν δοθεί νέος κανόνας σαράντα ημερών, ο διάβολος θα πάρει φαλάγγι την ψυχή, οπότε ζαλίζεται και απελπίζεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ο πνευματικός, μετά τον πρώτο κανόνα, να πει: κοίταξε, πρόσεξε μια εβδομάδα και να κοινωνήσεις, και ύστερα να κοινωνάει συνέχεια σε κάθε θεία Λειτουργία, για να μπορέσει να πάρει επάνω της η ψυχή και να πάει ο διάβολος πέρα. Ένας πάλι που ζει πνευματική και προσεκτική ζωή θα προσέρχεται στο μυστήριο, όποτε αισθάνεται τη θεία Κοινωνία ως ανάγκη και όχι από συνήθεια, αλλά και αυτό θα γίνεται με την ευλογία του πνευματικού του.

22/11/10

Η ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗΣ - ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Όταν ο Ιερέας πρόκειται να τελέσει τη Θεία Λειτουργία, στη διάρκεια του Όρθρου, τελεί την ακολουθία της Προσκομιδής. Η ακολουθία αυτή γίνεται στο ειδικό μέρος του Ιερού Βήματος. Σε ένα μικρό βαθούλωμα στον τοίχο, στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας, που ονομάζεται «Προσκομιδή» ή «Αγία Πρόθεση». Στην Προσκομιδή προετοιμάζει ο Ιερέας τα τίμια Δώρα (ψωμί και κρασί), που θα χρειαστούν για τη Θεία Λειτουργία. Βάζει δηλαδή τον Αμνό και τις μερίδες των μελών της Εκκλησίας πάνω στον άγιο δίσκο και το κρασί μέσα στο Άγιο Ποτήριο.
Το ψωμί είναι από καθαρό σιτάρι. Το έχουν ζυμώσει με προσευχή ευλαβείς γυναίκες. Έχει κυκλικό σχήμα και έχει σφραγισθεί με ειδική σφραγίδα. Ονομάζεται «πρόσφορο». Στον άγιο δίσκο υπάρχει μια μερίδα για κάθε μέλος της Εκκλησίας. Πάνω σ’ αυτόν τον μικρό δίσκο, σε κάθε Θεία Λειτουργία, συγκεντρωνόμαστε όλοι μας για να κοινωνήσουμε τον Χριστό (το Σώμα και το Αίμα Του) και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Πριν από κάθε Θεία Λειτουργία, στον Όρθρο, ο ιερέας κάνει την τελετή της Προσκομιδής. Φέρνει δηλαδή στην αγία Πρόθεση τις προσφορές των πιστών και τις τεμαχίζει. Πρώτα βγάζει τη μεγάλη μερίδα, τον Αμνό, που θα μεταβληθεί σε Σώμα Κυρίου και έπειτα τις μερίδες της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγγέλων, των Αγίων και των Χριστιανών, «ζώντων και τεθνεώτων», τις οποίες τοποθετεί γύρω από τον Αμνό, μέσα στο ιερό δισκάριο. Βλέπετε; Ολόκληρη η Εκκλησία… μέσα στο δισκάριο! Ο Κύριος Ιησούς, η Παναγία Μητέρα Του, ο Τίμιος Πρόδρομος, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Δίκαιοι, «πάντων των αγίων ο χορός», ενωμένοι μ’ εμάς, τους ευτελείς και ταπεινούς. Κοινωνία ζωντανών και πεθαμένων. Κοινωνία Αγίων και αμαρτωλών. Κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού!(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Ο Αμνός και οι μερίδες που τοποθετεί ο Ιερέας πάνω στον Άγιο Δίσκο. Το μεγάλο τετράγωνο κομμάτι που ο Ιερέας τοποθετεί στο κέντρο του αγίου δίσκου λέγεται Αμνός (1). Είναι αυτό που θα ευλογήσει ο Ιερέας για να γίνει Σώμα Χριστού. Η λέξη «αμνός» σημαίνει πρόβατο και μας θυμίζει τον Χριστό, που θυσιάστηκε για χάρη μας, «όπως τα πρόβατα στη σφαγή». Πάνω του είναι γραμμένο: «Ιησούς Χριστός νικά». Το τριγωνικό κομμάτι (2) είναι η μερίδα της Παναγίας, της Μητέρας του Χριστού. Τα 9 τριγωνάκια είναι (3) :
Το πρώτο, για τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και για όλους τους Αγίους Αγγέλους,
το δεύτερο, για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και όλους τους Προφήτες,
το τρίτο, για τους Αγίους Αποστόλους,
το τέταρτο, για όλους τους Ιεράρχες, δηλαδή τους επισκόπους που αγίασαν,
το πέμπτο, για όλους τους Αγίους που μαρτύρησαν για τον Χριστό, τους Μάρτυρες,
το έκτο, για όλους τους Οσίους, άνδρες και γυναίκες, δηλαδή τους μοναχούς που αγίασαν,
το έβδομο, για όλους τους Αγίους Αναργύρους,
το όγδοο, για τους γονείς της Παναγίας, τον Ιωακείμ και την Αννα, καθώς και για τον Άγιο που γιορτάζει την ημέρα εκείνη,
και το ένατο, για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο - ανάλογα με το ποιος έγραψε την Θεία Λειτουργία που τελείται εκείνη την ημέρα.
Στη συνέχεια, ο ιερέας βγάζει μία μερίδα για τον Αρχιεπίσκοπο. Και τέλος, ο ιερέας βγάζει τις «μερίδες» (4). Οι «μερίδες» είναι κάποια μικρά ψίχουλα από το πρόσφορο. Βγάζει από μία μερίδα για κάθε Χριστιανό, ζωντανό ή πεθαμένο. Σε κάθε μερίδα που βγάζει, λέει: «Μνήσθητι, Κύριε, του δούλου Σου (τάδε)…» - που σημαίνει: «Θυμήσου, Κύριε, τον δούλο Σου (τάδε)». Στο τέλος θα πει «Μνήσθητι, Κύριε, και των λοιπών», δηλαδή «Θυμήσου, Κύριε, και τους υπόλοιπους Χριστιανούς» για να μη λείψει κανένας από το γιορτινό Τραπέζι της Θείας Λειτουργίας. Οι πρώτοι Χριστιανοί, στα χρόνια των Αγίων Αποστόλων, όταν συγκεντρώνονταν για τη Θεία Ευχαριστία έτρωγαν όλοι μαζί το ίδιο φαγητό, έψελναν ύμνους, έκαναν προσευχή, άκουγαν το κήρυγμα των Αποστόλων και στο τέλος έτρωγαν το αγιασμένο ψωμί, δηλαδή το Σώμα του Χριστού, και έπιναν το αγιασμένο κρασί, δηλαδή το Αίμα Του. Και εμείς σήμερα προσφέρουμε ψωμί και κρασί στην Ευχαριστία και τα ξαναπαίρνουμε, αφού τα ευλογήσει ο Ιερέας και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος γίνουν Σώμα και Αίμα του Χριστού.

ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

"Η νηστεία γεννά τους προφήτες, δυναμώνει τους δυνατούς. Η νηστεία κάνει σοφούς τους νομοθέτες· είναι το καλό φυλαχτό της ψυχής, ο πιστός σύντροφος του σώματος, το όπλο γι᾿ αυτούς που αριστεύουν, το γυμναστήριο για τους αθλητές. Αυτή αποκρούει πειρασμούς, αυτή προετοιμάζει για την απόκτηση ευσέβειας· είναι σύντροφος της νήψεως και δημιουργός της σωφροσύνης. Η νηστεία ανεβάζει την προσευχή στον ουρανό, με το να γίνεται τρόπον τινά η φτερούγα στην πορεία προς τα άνω. Η νηστεία κάνει τα σπίτια να προκόβουν, είναι η μητέρα της υγείας, η παιδαγωγός της νεότητας, το στολίδι των γερόντων, η καλή σύντροφος των οδοιπόρων, ο πιστός συγκάτοικος αυτών που συνοικούν." (Μ. Βασίλειος)

19/11/10

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Κάποτε 2 φίλοι περπατούσαν στην 'Ερημο...
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο
έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί
και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, χάραξε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα,
έγραψες πάνω στην άμμο,
και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«Όταν ένας φίλος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο
όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν ένας φίλος κάνει κάτι καλό για μας,
πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,
όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

18/11/10

ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ...



















Αν τα βουνά αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.
Την ευωδιά των δασών, το τραγούδι των πουλιών,
τη δροσιά των ποταμών μπορώ να σου φέρω.

Αν τον ουρανό αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.
Στ' άσπρα μου φτερά να σε πάρω μπορώ,
στον κόσμο όλο να σε γυρίσω.

Αν τη θάλασσα αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.
Με τα γαλανά μου κύματα,
τα ολόθερμα χέρια σου μπορώ να δροσίσω.

Αν τον κόσμο αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.
Με τις ολόχρυσες του ήλιου μου ακτίνες,
για σένα τα πιο όμορφα τραγούδια μου θα πω.

Αν όλους τους ανθρώπους αγαπάς,
εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.
Σ' εσένα φέρνω την Αγάπη,
την αδελφοσύνη, τη φιλία του κόσμου.

ΗACER GÜLER

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ
















Τεσσαρακονταλείτουργον ή κοινώς Σαρανταλείτουργο, είναι η επί σαράντα συνεχόμενες μέρες τέλεση της Θείας Λειτουργίας, δηλαδή προσφορά της Θείας Ευχαριστίας, υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων. Αυτό τελείται, συνήθως, κατά την περίοδο των σαράντα ημερών της Νηστείας των Χριστουγέννων.
Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι η αναίμακτη συνέχεια της θυσίας του Θεανθρώπου επί του Σταυρού στο Γολγοθά. Αυτή η θυσία, που προσφέρεται κατά τη Θεία Λειτουργία, δεν είναι μόνο λατρευτική και ευχαριστήρια, ικετευτική και πρεσβευτική, αλλά συγχρόνως και θυσία ιλασμού, «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» (Βλ. Ματθ. κστ΄, 28. Μάρκ. ιδ΄, 24. Λουκ. κβ΄, 20).
Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην Ε΄ Μυσταγωγική του Κατήχηση, λέει ότι κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και την κατ’ αυτήν προσφορά της Θείας Ευχαριστίας «παρακαλούμε το Θεό υπέρ της κοινής των Εκκλησιών ειρήνης, υπέρ στερεώσεως του κόσμου, υπέρ των βασιλέων (αρχόντων), υπέρ των στρατιωτών και συμμάχων, υπέρ των ασθενών, υπέρ των δοκιμαζομένων και γενικώς υπέρ όσων έχουν ανάγκη βοήθειας (ζώντων αδελφών μας)… έπειτα (παρακαλούμε) και υπέρ πάντων των προκεκοιμημένων, πιστεύοντας ότι λαμβάνουν μεγάλη ωφέλεια οι ψυχές τους, για τις οποίες γίνεται δέηση στη διάρκεια της αγίας και φρικτής θυσίας (δηλ। της Θείας Ευχαριστίας). Και αν ακόμη είναι αμαρτωλοί (οι μνημονευόμενοι κεκοιμημένοι), προσφέρουμε το Χριστό, που θυσιάστηκε για τα αμαρτήματά μας, και έτσι ζητούμε απ’ τον φιλάνθρωπο Θεό εξιλέωση και γι’ αυτούς (τους κεκοιμημένους) και για μας (τους ζώντες)».
Να, λοιπόν, από πού ορμώμενοι οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν, από τα πρώτα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας, να μνημονεύονται, όσοι φεύγουν απ’ την επίγεια ζωή προς τον Κύριο, καθημερινά στη Θεία Λειτουργία απ’ την ημέρα της κοιμήσεώς τους μέχρι και την τεσσαρακοστή ημέρα. Αναφορές για την αρχαία αυτή πράξη της Εκκλησίας βρίσκουμε στις Διαταγές των Αποστόλων, στον Τερτυλλιανό και στον Άγιο Κυπριανό.
Από αυτή, επομένως, την παράδοση της Εκκλησίας, να μνημονεύεται επί σαράντα μέρες στη Θεία Λειτουργία το όνομα κάθε πιστού αμέσως μετά την κοίμησή του, προήλθε και το κατά τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων τελούμενο Σαρανταλείτουργο. Στο Σαρανταλείτουργο, βέβαια, μνημονεύονται και ονόματα ζώντων –όπως άλλωστε και σε κάθε άλλη Θεία Λειτουργία– αλλά κυρίως πρέπει να μνημονεύονται των κεκοιμημένων. Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος έλεγε, ότι περισσότερο πρέπει να προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, διότι αυτοί δεν μπορούν πλέον να πράξουν τίποτε για τη σωτηρία τους, ενώ οι ζωντανοί μπορούν. Έτσι, είναι δικό μας χρέος να τους μνημονεύουμε και να ζητούμε το έλεος του Θεού για τις ψυχές τους.
Η τέλεση του Σαρανταλείτουργου, όμως, υπέρ των κεκοιμημένων, δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν μια μαγική πράξη, που μεταδίδει μηχανικά στις ψυχές την ωφέλεια. Πρέπει, όσο είναι δυνατόν, οι πιστοί, που συμμετέχουν σ’ αυτό, να είναι παρόντες στις τελούμενες Θείες Λειτουργίες, να προσεύχονται θερμά και, αφού έχουν εξομολογηθεί και έχουν λάβει την άδεια του πνευματικού, να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Έτσι, καθώς λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφερόμενος στους «εν πίστει κεκοιμημένους», εμείς αγωνιζόμενοι με την προσευχή και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας για τη σωτηρία των αγαπημένων μας νεκρών, πρώτα στον εαυτό μας φέρνουμε με τη Χάρη του Θεού ωφέλεια και μετά σ’ εκείνους. Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να παραβλέψει τον αγώνα μας.

Πρωτοπρ. Δημητρίου Κωστοπούλου, Θεολόγου.
Πηγή: Εκκλησία Κύπρου & Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ...




17/11/10

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ


Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο της Συνοδικής Επιτροπής Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιο, ότι, το απόγευμα της Δευτέρας 15 Νοεμβρίου ε.ε., συμμετείχαν σε κοινή Συνεδρίαση στο Συνοδικό Μέγαρο η Συνοδική Επιτροπή Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Στελέχη της Ελληνικής Κυβερνήσεως και ειδικοί Επιστήμονες και Εμπειρογνώμονες, τόσο από τον χώρο της Νομικής, όσον και της Πληροφορικής, με αντικείμενο την μελέτη της εκδόσεως της "Κάρτας του Πολίτη".
Από την Σύσκεψη προέκυψαν τα κάτωθι συμπεράσματα :
1. Η Κυβέρνηση προχωρεί στην αντικατάσταση της Αστυνομικής Ταυτότητος με την "Κάρτα του Πολίτη", η τεχνολογία της οποίας θα την καθιστά απαραχάρακτη και θα προστατεύονται τα δικαιώματα των πολιτών από την δράση του κοινού εγκλήματος. Σε αυτή θα περιέχονται μόνο τα στοιχεία ταυτότητος του κατόχου.
2. Αναμένεται από τις αρμόδιες Κρατικές Υπηρεσίες να δοθεί προς δημόσια διαβούλευση στις αρχές του νέου έτους 2011, και επομένως και προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, σχέδιο κειμένου με τις τεχνικές και νομικές προϋποθέσεις για την έκδοση της "Κάρτας".
3. Από την πλευρά των Μελών των Συνοδικών Επιτροπών τονίσθηκε, ότι η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να διαφυλάττει την ελευθερία του προσώπου και να υπερασπίζεται την ακεραιότητα της πίστεως.
Γι' αυτό :
α) Η "Κάρτα του Πολίτη" δεν πρέπει να περιέχει κατ' ουδένα τρόπο εμφανή ή αφανή τον αριθμό "666".
β) Επίσης κατ' ουδένα τρόπο πρέπει με αυτή να παραβιάζονται οι προσωπικές ελευθερίες.
4. Τα στελέχη της Ελληνικής Κυβερνήσεως εδήλωσαν, ότι συμφωνούν με τις παρατηρήσεις των Μελών των αρμοδίων Επιτροπών της Εκκλησίας και θα τις λάβουν υπ' όψιν τους.
Τούτων δοθέντων η Ιερά Σύνοδος αναμένει το καταρτιζόμενο σχέδιο από τις αρμόδιες Υπηρεσίες για την έκδοση της "Κάρτας" για να τοποθετηθεί υπευθύνως.
Γι' αυτό συνιστά στον ευαγή Ιερό Κλήρο, στους Μοναχούς και στους πιστούς να αναμένουν την τελική θέση Της.
Πηγή: www.romfea.gr

ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ...

Η θυσία για το καλό του αρρώστου. Αν ζητούμε κάτι από το Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία. Αν κάθομαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία, είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια. Ο Χριστός να δει την αγάπη μου, τη θυσία μου, και τότε θα εκπληρώσει το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθείτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους. Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσεις». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν τη θυσία, για να σε βοηθήσει ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορεί να με κάνει καλά ο Θεός;». Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιασθούν για τον άλλον.
Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήσει ο Χριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώσει λίγο ύπνο ο Χριστός σ’ αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με το Θεό. Τότε ο Θεός δίνει τη Χάρη Του. Εγώ, όταν μου λέει κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθεί για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνει και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο. Συνήθως του λέω να κάνει κάτι που θα είναι καλό και για τη δική του υγεία.
Ήρθε κάποτε από τη Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύει. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. «Κάνε κι εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. Να κάνεις μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθείς, δεν μπορείς, εντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μου λέει. «Να καπνίζεις ένα κουτί, του λέω, και τα χρήματα που θα έδινες για τα υπόλοιπα να τα δίνεις σε κανέναν φτωχό». «Να γίνει, Πάτερ, καλά το παιδί, μου λέει, και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο». «Ε, τότε δε θα έχει αξία· τώρα πρέπει να το κόψεις· πέταξε το τσιγάρο, του λέω. Δεν αγαπάς το παιδί σου;». «Εγώ δεν αγαπώ το παιδί μου; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω για την αγάπη του παιδιού μου», μου λέει. «Εγώ δε σου λέω να πεταχτείς από τον πέμπτο όροφο κάτω, θα αφήσεις το παιδί σου στο δρόμο κι εσύ θα χάσεις την ψυχή σου. Εγώ σου λέω να κάνεις κάτι εύκολο. Να, πέταξε τώρα τα τσιγάρα!». Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξει. Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε! Πως να βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος; Ενώ όσοι ακούν βοηθιούνται. Μια άλλη μέρα ήρθε ένας που αγκομαχούσε από την πεζοπορία. Κατάλαβα ότι κάπνιζε πολύ και του είπα: «Βρε ευλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θα πάθεις κακό». Μόλις ξελαχάνιασε και μπόρεσε να μιλήσει, μου είπε: «Η γυναίκα μου είναι πολύ άρρωστη και κινδυνεύει να πεθάνει. Σε παρακαλώ, κάνε μια προσευχή να γίνει κανένα θαύμα. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια». «Την αγαπάς την γυναίκα σου;», τον ρωτάω. «Την αγαπώ», μου λέει. «Τότε γιατί δεν κάνεις κι εσύ κάτι, για να τη βοηθήσεις; Αυτή έκανε ό,τι μπορούσε, οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν, και τώρα έρχεσαι εδώ, για να μου πεις να κάνω κάτι και εγώ, να προσευχηθώ, για να βοηθήσει ο Θεός. Εσύ όμως τι έκανες, για να βοηθηθεί η γυναίκα σου;». «Τι μπορώ να κάνω εγώ, Γέροντα;», με ρωτάει. «Αν σταματήσεις το κάπνισμα, του λέω, η γυναίκα σου θα γίνει καλά». Σκέφθηκα ότι, αν ο Θεός δει ότι δε συμφέρει πνευματικά στη γυναίκα του να γίνει καλά, τουλάχιστον θα γλιτώσει αυτός από το κακό που κάνει το τσιγάρο. Ύστερα από ένα μήνα ήρθε χαρούμενο να με ευχαριστήσει. «Γέροντα, σταμάτησα το κάπνισμα, μου είπε, και η γυναίκα μου έγινε καλά». Μετά από ένα διάστημα ξαναήρθε αναστατωμένος να μου πει ότι ξανάρχισε κρυφά να καπνίζει και η γυναίκα του έπεσε πάλι βαριά άρρωστη. «Το φάρμακο τώρα το ξέρεις, του είπα. Κόψε το τσιγάρο».

12/11/10

ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...

Κάποιος Αββάς, που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα.
Ο Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτε, επειδή ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει και να καταλάβει τα μυστήρια του Θεού. Ο ασκητής πάλι δεν έπαυε νύχτα και μέρα να κάνει τη σχετική δέηση. Μια μέρα λοιπόν ο Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, έβαλε στην καρδιά του το λογισμό να πάει να δει ένα γέροντα ασκητή, που βρισκόταν σε άλλο τόπο, όπου για να φτάσει κανείς έπρεπε να περπατήσει πολλές μέρες.
Σαν άρχισε λοιπόν την πορεία ο ασκητής, έστειλε ο Θεός στο δρόμο του έναν άγγελο με μορφή νέου καλόγηρου, που τον χαιρέτησε με το “ευλόγησον, πάτερ”. Ο γέρων ασκητής αποκρίθηκε: «ο Θεός να σε συγχωρήσει, τέκνον μου». Τότε ο άγγελος ρώτησε το γέροντα· «που πηγαίνεις, Αββά;» και ο γέρων απάντησε· «πηγαίνω στον τάδε ασκητή να τον δω». Κι ο άγγελος είπε «κι εγώ εκεί πηγαίνω κι ας προχωρήσουμε μαζί».
Αφού περπάτησαν οι δυο τους την πρώτη μέρα, έφθασαν το βράδυ σ’ ένα χωριό και κατέλυσαν στο σπίτι ενός ευλαβούς και φιλόξενου άνθρωπου, που τους φιλοξένησε. Μάλιστα έφερε στην τράπεζα ένα δίσκο ασημένιο. Την ώρα που επρόκειτο να αναχωρήσουν, πήρε ο Άγγελος το δίσκο κρυφά, τον πέταξε στον αέρα και ο δίσκος χάθηκε. Ο γέρων, σαν το είδε αυτό, λυπήθηκε, όμως δεν είπε τίποτε.
Τη δεύτερη μέρα έφθασαν σε ένα άλλο χωριό, όπου τους περιποιήθηκε φιλόξενα ένας πολύ ευλαβής Χριστιανός. Αυτός είχε ένα μονάκριβο γιο και τον έφερε να τον ευλογήσουν και να του δώσουν την ευχή τους. Ο Άγγελος όμως, την ώρα που επρόκειτο να φύγει μαζί με τον ασκητή, έπιασε το παιδί από το λαιμό και το έπνιξε. Μπροστά σ’ αυτό το θέαμα ο γέρων δοκίμασε μεγάλη έκπληξη και τρόμαξε, αλλά και πάλι δε μίλησε.
Αφού περπάτησαν και την τρίτη ημέρα, έφθασαν σ’ ένα άλλο μέρος, αλλ’ επειδή δε βρήκαν κανέναν να τους υποδεχθεί κάθισαν σε μια αυλή που είχε ένα τοίχο έτοιμο να πέσει। Ο Άγγελος σηκώθηκε, ανασκουμπώθηκε, τον γκρέμισε και τον ξανάκτισε αμέσως από τα θεμέλια. Αντικρίζοντας κι αυτό το τελευταίο ο γέροντας δεν μπόρεσε πλέον να σιωπήσει, αλλά άρχισε να του λέει· σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού του Υψίστου να μου πεις την αλήθεια. Τί είναι αυτά που έκανες; Άγγελος είσαι ή δαίμονας; Αυτά που έκανες δεν είναι έργα ανθρώπου. Κι όταν ο Άγγελος ρώτησε “τί έκανα;”, ο γέροντας είπε· χθες και προχθές, που μας δέχθηκαν εκείνοι οι φιλόχριστοι άνθρωποι και μας φιλοξένησαν, εσύ του μεν ενός πήρες τον ασημένιο δίσκο και τον πέταξες στον αέρα και εξαφανίστηκε, του δε άλλου έπνιξες το γιό. Και εδώ, που ήρθαμε και δε μας πρόσφεραν καμιά περιποίηση ή φιλοξενία, καταπιάστηκες με το κτίσιμο και τους ευεργετείς.
Τότε του αποκρίθηκε ο Άγγελος· άκουσε, Αββά, κι εγώ θα σου φανερώσω την αλήθεια των πραγμάτων. Ο πρώτος που μας δέχτηκε είναι άνθρωπος θεοφιλής και δίκαιος και διοικεί τα υπάρχοντα του κατά τις εντολές του Θεού· εκείνος όμως ο ασημένιος δίσκος προερχόταν από άδικη κληρονομιά και για να μη χάσει κοντά σ’ αυτόν και το μισθό για τα καλά του έργα, με πρόσταξε ο Θεός να τον εξαφανίσω, ώστε να είναι η φιλοξενία του καθαρή και απαλλαγμένη από ανομία. Ο άλλος πάλι, που μας φιλοξένησε, είναι ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος και αν ζούσε εκείνος ο γιος του, επρόκειτο να γίνει όργανο του σατανά και να διαπράξει πολλά κακά, που θα έκαναν να λησμονηθούν τα καλά έργα του πατέρα του. Γι’ αυτό όρισε ο Θεός να πεθάνει κι εκείνος έτσι μικρός, για να σωθεί και η δική του ψυχή και του πατέρα του. Τότε ο γέροντας είπε· όλα αυτά τα έκανες καλά, τί έχεις όμως να πεις, για την τελευταία περίπτωση; Και ο Άγγελος απάντησε· μάθε, Πάτερ, και γι’ αυτό, ότι ο νοικοκύρης αυτής της αυλής είναι κακός άνθρωπος και άδικος και θέλει να βλάψει πολλούς, αλλά δεν το μπορεί εξαιτίας της φτώχειας του.
Ο παππούς του, όταν έκτιζε αυτό τον τοίχο, έκρυψε μέσα σ’ αυτόν χρήματα πολλά, κι αν τον είχα αφήσει να πέσει, ο κακότροπος αυτός ιδιοκτήτης, θέλοντας να τον κτίσει, θα εύρισκε μέσα στα κατεδαφισμένα υλικά αυτά τα χρήματα και θα τα χρησιμοποιούσε για να κάνει το κακό που ήθελε. Γι’ αυτό με πρόσταξε ο Θεός να στερεώσω τον τοίχο, για να μη βρει τα χρήματα ο κακός αυτός άνθρωπος, που επρόκειτο να τον χρησιμοποιήσει στις κακές του επιθυμίες και να βλάψει τους ανθρώπους. Και ξέρει ο Θεός πότε θα τον φανερώσει, σε άνθρωπο που πρέπει και που θα τον χρησιμοποιήσει σε καλά έργα.
Είδες λοιπόν πως κρίνει ο Θεός σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ζητούσες να μάθεις. Γι’ αυτό πήγαινε στο κελλί σου και μη σε μέλει για τα πράγματα του κόσμου, πώς και γιατί γίνονται· διότι τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος, όπως είπε ο προφήτης, και οι ενέργειες Του ανεξιχνίαστες και ακατανόητες· και δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τα πάντα με ακρίβεια. Πίστευε λοιπόν, Πάτερ, ότι ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει καμιά αδικία· όσα επιτρέπει και γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.
Όταν άκουσε αυτά από τον Άγγελο ο ασκητής, δόξασε το Θεό και, αφού αποσύρθηκε στο κελλί του, στο εξής δεν εξέταζε τίποτε.

Γλωσσική απόδοση: Μαρίνα Στραβακου ( Η διήγηση με τίτλο «Ιστορία περί τας διαφόρους κρίσεις του Θεού» από το βιβλίο Χρηστοήθεια του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου) ΠΗΓΗ: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ τ. 1 (1999)

9/11/10

ΟΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΛΙΑΝ


Ὅπου πίστις ἐκεῖ ἀγάπη

ὅπου ἀγάπη ἐκεῖ εἰρήνη

ὅπου εἰρήνη ἐκεῖ εὐλογία

ὅπου εὐλογία ἐκεῖ ὁ Θεός,

ὅπου ὁ Θεὸς ἐκεῖ οὐδεμία ἀνάγκη.

ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων. Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό. Εν τω μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.
Μια μέρα σταμάτησε έξω από το Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας ιερέας. Όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν. Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας στείλει;
Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δε θέλατε; Δε θέλατε ιερέα; Να ήρθα.
Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα.
Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό, λειτουργούσε, τους κοινωνούσε. Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω τελείωσε η αποστολή μου. Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθες θα φύγεις; Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην απόφασή του.
Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δε γινόταν τίποτε τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατεβόδωσαν.
Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξυπηρετήσει.
Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν.
Ο πατριάρχης τους ρώτησε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία; Οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, μας έκανε ό,τι κάνει ένας παπάς.
Καλά είπε ο πατριάρχης δε σας έδινε χαρτιά, Δεν έγραφε τα μυστήρια;
- Βεβαίως είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.
- Δεν είδατε τι έγραφε και πως υπέγραφε; Με τι όνομα;
- Όλα τα στοιχεία Δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά, πολλά γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί.
Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός.
Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος, δεν πίστευε στα μάτια του. Όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομά του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως.

8/11/10

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Στην Αγία γραφή γίνεται συχνά λόγος για τους Αγγέλους. Αναφέρονται μάλιστα και τα ονόματα των Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ.
Ο Ταξιάρχης των ουρανίων δυνάμεων Μιχαήλ παρουσιάζεται ως ευεργέτης και φιλόστοργος προστάτης των τέκνων του Θεού, σε πολλά σημεία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Αυτός πρωτοφανερώθηκε στον πατριάρχη Αβραάμ. Ύστερα στο Λωτ, όταν γλίτωσε αυτόν και τις θυγατέρες του, απ’ τη θεόσταλτη φωτιά και την καταστροφή των Σοδόμων. Φάνηκε ύστερα στον πατριάρχη Ιακώβ, όταν τον γλίτωσε απ’ τον Ησαύ. Αυτός ήταν που προπορευόταν όταν οι γιοι του Ισραήλ ελευθερώθηκαν απ’ τη σκλαβιά των Αιγυπτίων, αυτός και στο μάντη Βαλαάμ, όταν εκείνος πήγαινε να καταρασθεί τον ισραηλιτικό λαό, αυτός θαυματούργησε στις Χώνες, κοντά στην εκκλησία και στο αγίασμα του, μ’ εκείνο το χώνεμα τόσων νερών των δύο ποταμών, που έκανε τους ειδωλολάτρες να φρενιάσουν. Και μέχρι σήμερα φαίνεται εκεί ο τόπος, όπου πέφτει το νερό, περνά κάτω απ’ την εκκλησία και βγαίνει λίγο πιο κάτω.
Ο συναξαριστής αναφέρει στο υπόμνημα της γιορτής, πως με την ταπείνωσή του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, συγκράτησε τα ουράνια τάγματα, μετά την πτώση των υπερηφάνων δαιμόνων και πως έψαλε μαζί με όλους τους Αγγέλους το «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου…». Αυτό το γεγονός γιορτάζει και η Εκκλησία που, και γι’ αυτό – την ομόνοια και την ένωση των αγγέλων – την ονομάζει «σύναξη των Αρχαγγέλων και πασών των επουρανίων δυνάμεων». Μαζί με το Μιχαήλ τιμούμε και τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που τόσες ευεργεσίες έκανε στο ανθρώπινο γένος, στην περίοδο της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Παρουσιάζεται στον προφήτη Δανιήλ, στη γυναίκα του Μανωέ, και της αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Σαμψών, στον Ιωακείμ και την Άννα, και τους αναγγέλλει πως θα γεννήσουν την Παναγία,στον ιερέα Ζαχαρία, πως θα γεννήσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αυτός ήταν που έτρεφε με ουράνιο άρτο την Παναγία, μέσα στα Άγια των Αγίων, αυτός παρουσιάστηκε στη Θεοτόκο και της ανάγγειλε πως θα γεννήσει «εκ Πνεύματος Αγίου, τον Υιόν και Λόγον του Θεού», αυτός καθησύχασε τους φόβους του Ιωσήφ, αυτός παρουσιάστηκε στους αγραυλούντας ποιμένας, αυτός είπε στον Ιωσήφ να πάρει τη Μαρία και το βρέφος και να φύγει στην Αίγυπτο και ύστερα από καιρό, να επιστρέψει στη γη του Ισραήλ, αυτός υπηρέτησε μέχρι τέλους το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Θεού Λόγου. Γι’ αυτό και τον τιμούμε μαζί με τον αρχάγγελο Μιχαήλ και ζητούμε την βοήθεια και τη χάρη του.
Οι Άγγελοι είναι οι σύντροφοί μας στην αγιότητα, όπως είναι οι δαίμονες στην αμαρτωλότητά μας. Τους τιμούμε κατά τη διδασκαλία της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και των αγίων Πατέρων αποδίδοντάς τους τιμητική προσκύνηση κι επίκληση. Αυτή η τιμητική προσκύνησή τους πρέπει να μας κάνει μιμητάς της υπακοής των αγγέλων, που ενεργούν πάντοτε κατά το θέλημα του Θεού. Λέγει ο αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος: «εφ’ όσον μέντοι ευρίσκεται εν ημίν έργα άξια της φρουράς, περιϊστανται κύκλω ημών οι άγγελοι, πανταχόθεν ημάς φρουρούντες. Ει δε μη, αποστραφέντες αποχωρούσι». Κλαίνε για τις αμαρτίες μας και την έπαρση μας, όταν εμείς δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη των δακρύων, συνεπαρμένοι απ’ την ψεύτικη χαρά και ηδονή της αμαρτίας. Και, με στοργή και αγάπη αδερφική, περιμένουν να φύγουν οι δαίμονες από πάνω μας, για να γυρίσουν πάλι κοντά μας και μας δείχνουν, όπως έδειξαν στον Μέγα Αντώνιο, πώς πρέπει να ζούμε, αν θέλουμε να σωθούμε από το δαίμονα της αμαρτίας.
Εκείνο που μας κάνει να πλησιάζουμε περισσότερο προς τους Αγγέλους είναι η σωφροσύνη, κατά τον άγιο Κασσιανό το Ρωμαίο. Και η προσευχή με την ψαλμωδία, κατά τον άγιο Κάλλιστο. Γι’ αυτό όταν ψάλλουμε ή όταν προσευχόμαστε με καθαρή καρδιά, αισθανόμαστε μια κατανυκτική γαλήνη να σκεπάζει την ψυχή μας. Εκείνη την ώρα, αν η διάθεσή μας είναι γνήσια, ο άγγελος μας οπωσδήποτε θα χαίρεται. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης λέγει «αγάπης μεν και ειρήνης οι άγγελοι θεράποντες όντες, χαίρουσιν επί τη ημετέρα μετανοία και προκοπή την προς αρετήν. Εντεύθεν σπουδάζουσι πνευματικών ημάς εμπιπλάν θεωριών και συνεργούσιν προς παν αγαθόν». Αυτό όμως ο πιστός δεν μπορεί να το οικειωθεί, παρά μονάχα μέσα στην Εκκλησία.
Οι άγγελοι μας φέρνουν στην εκκλησία. Οι δαίμονες μας απομακρύνουν από την εκκλησία...
Κανείς δεν μπορεί να μας περιγράψει πόσες αλλαγές γίνονται μέσα στην ψυχή μας, όταν ακούμε τον Εσπερινό, τη Θεία Λειτουργία, ή άλλες ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Μόνο οι άγγελοι βλέπουν τις αλλοιώσεις μας και χαίρονται, ενώ οι δαίμονες καταισχύνονται κι απομακρύνονται. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός, που αναφέρει το «Γεροντικό», στο βίο του αββά Παύλου του απλού. Πήγε να προσκυνήσει σ’ ένα μοναστήρι, γειτονικό στη σκήτη του. Όταν οι μοναχοί έμπαιναν για την ακολουθία στο ναό, ο Παύλος, έχοντας το χάρισμα να βλέπει στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου, τους κοιτούσε έναν-έναν. Τους έβλεπε να μπαίνουν με λαμπερά πρόσωπα και τον άγγελό τους δίπλα χαρούμενο. Ένας όμως ήταν κατάμαυρος και σκοτεινός, και πολλοί δαίμονες τον έσερναν μ’ ένα καπίστρι, περασμένο απ’ τη μύτη, ενώ ο άγγελός του ακολουθούσε από μακρυά, σκυθρωπός και καταλυπημένος. Ο Παύλος άρχισε να χτυπά το στήθος του και να κλαίει, για το δυστυχισμένο αμαρτωλό που είδε. Μάταια οι μοναχοί τον ρωτούσαν για την αιτία των δακρύων του. Σαν τέλειωσε η ακολουθία, ύστερα από αρκετή ώρα, έβγαιναν πάλι ένα-ένας οι αδελφοί της Μονής. Αλλά με πολλή χαρά βλέπει κι εκείνον που ήταν κατάμαυρος, να βγαίνει τώρα λαμπερός στο πρόσωπο και λευκός στο σώμα, με τον άγγελο δίπλα του ιλαρό και χαρούμενο, ενώ οι δαίμονες τον ακολουθούσαν σκυθρωποί και λυπημένοι από μακρυά. Με κραυγές χαράς ο αββάς Παύλος ευλογούσε το όνομα του Θεού.
Ύστερα διηγήθηκε ό,τι είδε εκεί στην είσοδο της εκκλησίας. Με πολλή επιμονή του Παύλου και των αδελφών, ο άνθρωπος εκείνος άνοιξε το στόμα του και τους εξήγησε αυτά που είδε ο άγιος ασκητής. «Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, και από πολλά χρόνια ζούσα μέσα στην πορνεία. Μπαίνοντας στην εκκλησία, άκουσα το λόγο του Θεού, απ’ το στόμα του προφήτου Ησαϊου, να μου λέει: «Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των καρδιών υμών, απέναντι των οφθαλμών μου, μάθετε καλόν ποιείν και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ». Τότε στέναξα με κατάνυξη και είπα: ο Θεός να κάνει και σ' εμένα τον αμαρτωλό, ό,τι είπε το στόμα του προφήτου. Κι αποφάσισα να μην κάνω καμία αμαρτία πια και καμία παρανομία. Και μ’ αυτή τη συντριβή της μετανοίας και την απόφαση «ουδέν φαύλον πράξαι απέναντι του Θεού», βγήκα απ’ την εκκλησία».
Μπορείς και συ αδελφέ μου, να προστρέχεις και να ζητάς τη βοήθεια των αγγέλων μπρος σε όλες τις δυσκολίες και όλες τις κακίες, με τις οποίες σε πολεμούν οι εχθροί σου. Εκείνοι, με τη χάρη που έχουν λάβει από το Θεό, θα σε φυλάξουν την ώρα του πειρασμού και περνώντας σε άφθορο απ’ τη μεγάλη δοκιμασία του θανάτου, θα σε βοηθήσουν ν’ αποκτήσεις την τελειότητα, μαζί με την ψυχική σωτηρία σου.

«ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ

7/11/10

ΛΙΓΑ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ...


"Όσο έχεις χέρια...
άπλωνέ τα στον ουρανό για προσευχή...

Όσο έχεις δάκτυλα...
κάνε με ευλάβεια το σταυρό σου...

Όσο έχεις μάτια...
γέμιζέ τα δάκρυα..."

Τίποτα περισσότερο δε ζητάει ο Θεός από εσένα,
από εμένα, από τον καθένα.
Μονάχα αυτά που μπορείς...
Μικρά και απλά, αλλά με την καρδιά σου,
με την αγνή και αγαθή σου προαίρεση.
Όλα τα άλλα, άφησέ τα σ' Εκείνον...

5/11/10

ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ...




















Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καβγαδίζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση:
Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

Η θεολογική αρχή ότι τα παιδιά είναι δώρα του Θεού και πρέπει να πραγματοποιήσουν το σκοπό της δημιουργίας τους δίνει ένα άλλο περιεχόμενο στη διαπαιδαγώγησή τους. Συνδέουμε τα παιδιά με την Εκκλησία, δηλ. με τη μυστηριακή και λατρευτική ζωή της Εκκλησίας και με τους πνευματικούς πατέρες, ώστε τα παιδιά να εισέλθουν στο δρόμο που τα οδηγεί στην ένωσή τους με το Θεό.
Υπάρχουν γονείς οι οποίοι λένε στα παιδιά τους μερικά παραμύθια. Εμείς δεν πρέπει να λέμε παραμύθια, πρέπει να διηγούμαστε τη ζωή του Αγίου της ημέρας ή κάποιων Αγίων. Και αυτά που ακούνε τα παιδιά από τη ζωή των Αγίων μπαίνουν βαθιά στην καρδιά τους και δεν τα ξεχνούν ποτέ. Και κυρίως αυτά που ακούνε τα παιδιά στην τρυφερή ηλικία τους, αυτά θα παίξουν πολύ μεγάλο ρόλο σ’ όλη τους την ζωή.
Επίσης πρέπει να μάθουν οι γονείς στα παιδιά τους, όσο είναι μικρά, να προσεύχονται με την ευχή: "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με..." Λέω στα μικρά παιδιά, πριν κοιμηθούν το βράδυ, να λένε 10-15 φορές το «Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησον με…», και μετά να κοιμηθούν. Και όταν ξυπνάνε από τον ύπνο, πάλι να λένε 10-15 φορές την προσευχή αυτή.
Είναι σίγουρο ότι, όταν μάθουμε το παιδί από μικρό να είναι στην Εκκλησία, να προσεύχεται και να ακούει τους βίους των Αγίων, θα είναι πάντα μέσα στην Εκκλησία. Δηλ. μέσα στην καρδιά του βάζουμε ένα μαγνήτη που τραβάει το παιδί συνέχεια μέσα στην Εκκλησία. Και, αν το παιδί κάποια στιγμή θα κάνει μια μεγάλη αμαρτία πολύ γρήγορα θα μετανοήσει.

("Λόγοι και Διάλογοι")