ΤΟ ΝΕΟ BLOG ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΜΑΣ ΝΑΟΥ!!!

Ο Ιερός μας Ναός έχει πλέον νέο BLOG, στο οποίο θα μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για τις κατηχητικές και νεανικές μας συντροφιές, το πρόγραμμα των ιερών ακολουθιών του ναού μας, καθώς επίσης και άλλες ωφέλιμες για την ψυχή μας αναρτήσεις!!! Επισκεφτείτε το και πείτε μας τη γνώμη σας!!!

Η νέα μας ηλεκτρονική διεύθυνση είναι:

zpigikam.blogspot.com

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

του Μεγάλου Αθανασίου

«Τίνος ποτέ ο θάνατος έδιωξε τους δαίμονες; Ή τίνος ποτέ το θάνατο φοβήθηκαν οι δαίμονες όπως του Χριστού; Όπου ακούγεται το όνομα του Σωτήρος, εκεί κάθε δαιμόνιο απελαύνεται. Ποιος αφαίρεσε τα ψυχικά πάθη των ανθρώπων τόσο, ώστε οι πόρνοι να σωφρονούν, οι φονιάδες να μην κρατούν πλέον ξίφος, αυτοί δε που κατείχοντο προηγουμένως από δειλία να αποκτούν θάρρος; Ποιος έπεισε εντελώς τους ανθρώπους να αποθέσουν τη μανία και να ασπάζονται την ειρήνη παρά η πίστη του Χριστού και το σημείο του Σταυρού; Ποιος άλλος διαβεβαίωσε τόσο τους ανθρώπους περί αθανασίας, όσο ο Σταυρός του Χριστού και η Ανάσταση του Σώματός Του;»

ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δε μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».
«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ...».
* Πηγή : Ηλεκτρονικό Περιοδικό «Το Γράμμα», Τεύχος 100, σελ. 14. (Από την Ξένια Σώντερς)

ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΧΑΖΟΓΕΛΑΤΕ...

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...

Ἕνα χαμόγελο δέ στοιχίζει τίποτα, κι ὅμως εἶναι πολύτιμο.

Κρατάει μόνο μιά στιγμή,

ἀλλά ἡ ἀνάμνησή του μπορεί νά εἶναι αἰώνια.

Ἕνα χαμόγελο ἀνακουφίζει τόν κουρασμένο,

παρηγορεί τόν λυπημένο καί σκορπίζει τή γαλήνη στό σπίτι.

Κι ὅμως, δέν ἀγοράζεται, δέ δανείζεται, δέν κλέβεται,

γιατί ἔχει μόνο ἀξία ὅταν προσφέρεται.

Κι ἀν καμιά φορά συναντήσετε στή ζωή σας κάποιον

που δέ σας δίνει τό χαμόγελο που ἀξίζετε,

φανεῖτε γενναιόδωροι καί δώστε του ἐσείς τό δικό σας.

Γιατί κανένας δέν εἶναι τόσο φτωχός

που νά μήν μπορεί νά δώσει ἕνα χαμόγελο,

καί κανένας δέν εἶναι τόσο πλούσιος

πού νά μήν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἕνα χαμόγελο.

Καί κανένας δέν ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἁπό ἕνα χαμόγελο

ἀπό αὑτόν πού δέν μπορεί νά τό δώσει στούς ἄλλους.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στα Θεοφάνεια (ή Φώτα), που εορτάζονται στις 6 Ιανουαρίου, τιμούμε και θυμόμαστε τη Βάπτιση του Ιησού Χριστο. Η λέξη Θεοφάνεια σημαίνει φανέρωση/αποκάλυψη του Θεού και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδος που έγινε κατά τη Βάπτιση του Χριστού.

Η αρχαιότερη αναφορά στη γιορτή των Θεοφανείων που έχει διασωθεί είναι από τον Κλήμη Αλεξανδρείας. Στην Πρωτοχριστιανική Εκκλησία και μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι χριστιανοί γιόρταζαν την ίδια μέρα τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια, τιμώντας επίσης την ίδια μέρα την προσκύνηση του Χριστού από τους Ποιμένες και τους Τρεις Μάγους. Μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ. καθιερώθηκε ξεχωριστή εορτή την 25η Δεκεμβρίου για τη γέννηση του Χριστού και την 6η Ιανουαρίου για τα Θεοφάνεια ή Φώτα.

Ας δούμε τώρα τα γεγονότα που σχετίζονται με τη Βάπτιση του Χριστού. Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει ο Ιησούς Χριστός τη διδασκαλία Του, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκαταλείπει την έρημο και εγκαθίσταται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί συνεχίζει το κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα, καλεί τους ανθρώπους προς μετάνοια και συγχρόνως βαπτίζει πολλούς από αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν. Στον Ιορδάνη πήγε και τον συνάντησε ο Χριστός και τότε είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής "Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου." Ο Ιησούς Χριστός ζήτησε από τον Ιωάννη να Τον βαπτίσει, μα ο Άγιος, αναγνωρίζοντας ποιον έχει απέναντί του, αρνείται λέγοντας ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να τον βαπτίσει ο Ιησούς Χριστός και ότι δεν τολμά αυτός να Τον βαπτίσει. Και τότε ο Ιησούς του λέει ότι έτσι πρέπει να γίνει για να εκπληρώσει κάθε εντολή του Θεού και να πληρωθεί η θεία οικονομία για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Τότε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνη ποταμού. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος όσους βάπτιζε στα νερά του Ιορδάνη, τους έβαζε όσο βρίσκονταν μέσα στον ποταμό να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει ότι ο Ιησούς Χριστός όταν βαπτίστηκε βγήκε αμέσως απ' το νερό του Ιορδάνη, για να μας θυμίσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αναμάρτητος, και σε αντίθεση με τους άλλους που βάπτιζε ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Χριστός δεν είχε καμία αμαρτία να εξομολογηθεί και έτσι βγήκε κατ' ευθείαν. Άνοιξαν οι ουρανοί και κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεράς και ακούστηκε φωνή απ' τους ουρανούς που είπε "Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός" με τον οποίο θα γίνει η σωτηρία των ανθρώπων. Φανερώνεται ο Πατήρ και δίνει μαρτυρία για τον Υιό.

Φανερώνονται λοιπόν έτσι τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος και επιπλέον με την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος πάνω από τον Ιησού, παρατηρεί ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, δεν αφήνεται περιθώριο σε κάποιον από τους παρευρισκομένους να θεωρήσει λάνθασμένα ότι ο Μεσσίας είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και όχι ο Ιησούς Χριστός. Ακόμη ο άγιος Δαμασκηνός αναφέρει ότι το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε με μορφή περιστεράς επειδή όπως περιστέρι είχε δείξει στο Νώε το τέλος του κατακλυσμού, έτσι τώρα με τη Βάπτιση του Χριστού και την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος "εν είδει περιστεράς" μπαίνει τέλος στον κατακλυσμό των αμαρτιών.

Ένας επιπλέον λοιπόν λόγος για τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού ήταν να μάθουν οι πιστοί το μυστήριο του Βαπτίσματος και της Εξομολόγησης. Σχετικά με το Βάπτισμα διαβάζουμε επίσης στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο (γ:5) "Αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού" (σε βεβαιώνω πως αν κανείς δε γεννηθεί από το νερό κι από το Άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού) και στις Πράξεις των Αποστόλων (α:5) "ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω" (ότι δηλαδή, ενώ ο Ιωάννης βάπτιζε με νερό μόνο, εσείς θα βαπτιστείτε με το Άγιο Πνεύμα).

Μας λένε ακόμη οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ντύνεται έναν κατάλευκο χιτώνα. Όμως με τις αμαρτίες που κάνουμε λερώνουμε αυτόν το χιτώνα, ωστόσο υπάρχει κι άλλο ένα μυστήριο - η Εξομολόγηση. Πρέπει λοιπόν με ειλικρινή εξομολόγηση στον Πνευματικό μας και με μετάνοια να προσπαθούμε να καθαρίζουμε το χιτώνα της ψυχής μας. Ό άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης σημειώνει ότι με τα Θεοφάνεια φωτίζονται οι άνθρωποι κι όπως γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, η εορτή λέγεται και Φώτα ή Φώτισμα επειδή "φωτίζει και λαμπραίνει την ψυχή του ανθρώπου και τη γλιτώνει από το σκοτάδι της αιώνιας κόλασης". Επίσης ανήμερα Θεφάνεια βαπτίζονταν και οι κατηχούμενοι, παίρνοντας κι αυτοί το φως του Χριστού.

Όλοι οι άνθρωποι όταν γεννιούνται βαρύνονται με το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας. Με τη Βάπτισή Του ο Χριστός, έδειξε στους ανθρώπους πώς να ελευθερώνονται και από αυτήν και απ' τις υπόλοιπες αμαρτίες. Γράφει ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης "το Βάπτισμα είναι κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών, το Βάπτισμα είναι φωτισμός της ψυχής του ανθρώπου, το Βάπτισμα είναι φωτισμός και λαμπρότης των ανθρώπων, το Βάπτισμα είναι ζωή και σωτηρία των Χριστιανών ... το Βάπτισμα είναι δεύτερη πλάση των ανθρώπων κι όταν βαπτίζεται ο άνθρωπος γίνεται αναμάρτητος όπως όταν τον είχε πλάσει ο Θεός εξ' αρχής".

Απολυτίκιο Θεοφανείων

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου Κύριε,

ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις·

τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει Σοι,

ἀγαπητὸν Σε Υἱὸν ὀνομάζουσα·

καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς,

ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.

Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός,

καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα Σοι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

Ὅταν ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν Ἐπίσκοπος στην Καισάρεια, ο Ἔπαρχος τῆς Καππαδοκίας πῆγε μέ σκοπό νά εἰσπράξει φόρους. Οἱ κάτοικοι φοβισμένοι, πού δέν εἶχαν νά πληρώσουν, ζήτησαν τήν προστασία τοῦ ἐπισκόπου τους. Τούς προέτρεψε νά τοῦ φέρουν ὅ,τι πολύτιμο ἀντικείμενο εἶχε ὁ καθένας τους. Ἀφοῦ μάζεψαν πολλά χρυσαφικά καί νομίσματα, βγῆκαν ὅλοι οἱ κάτοικοι, μαζί μέ τό Δεσπότη τους, νά προϋπαντήσουν τόν ἔπαρχο. Βλέποντας ὅμως ὁ ἔπαρχος τήν ἀσκητική μορφή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τό πλῆθος τοῦ λαοῦ, συγκινήθηκε τόσο πολύ, πού ἔφυγε χωρίς νά πάρει τά δῶρα. Τώρα ὅμως ἔπρεπε νά ἐπιστραφοῦν πάλι πίσω στούς κατοίκους. Ἡ ἐπιστροφή βέβαια δέν ἦταν εὔκολη, καθώς εἶχαν προσφερθεῖ πολλά ὅμοια ἀντικείμενα, δαχτυλίδια, νομίσματα κ.λπ. Ὁ Βασίλειος τότε διέταξε νά φτιάξουν μικρές πίτες· μέσα σέ κάθε μιά ἔβαλε ἀπό ἕνα πολύτιμο ἀντικείμενο. Τήν ἑπόμενη μέρα ἔδωσε ἀπό μιά πίτα, σάν εὐλογία, σέ κάθε κάτοικο τῆς Καισάρειας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ἀπό τότε, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, στή γιορτή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, κάνουμε κι ἐμεῖς πίτες βάζοντας μέσα ἕνα νόμισμα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑ ΑΝΘΙΑ

Ο άγιος ιερομάρτυρας Ελευθέριος, επίσκοπος Ιλλυρικού, καταγόταν από τη Ρώμη και από γονείς πλούσιους και επιφανείς. Η μητέρα του Ανθία είχε κατηχηθεί στη χριστιανική πίστη από μαθητές του αποστόλου Παύλου. Από μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον παρέδωσε στον επίσκοπο της Ρώμης Ανίκητο, από τον οποίο και έμαθε τα ιερά γράμματα. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων χειροτονήθηκε διάκονος, στη συνέχεια πρεσβύτερος και στα είκοσί του χρόνια προχειρίστηκε επίσκοπος πόλεως του Ιλλυρικού (Βορειοδυτικά της Μακεδονίας και Ανατολικά της Αδριατικής). Ήταν σεβαστός στο ποίμνιό του και παρ' όλη τη νεαρή του ηλικία ήταν υπόδειγμα για τους πιστούς με το λόγο, με τη συμπεριφορά του, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγιότητα. Οδήγησε πολλούς από τους εθνικούς στη χριστιανική πίστη κι αυτό ενόχλησε τον Αδριανό (117-138). Υποβλήθηκε σε βασανιστήρια απάνθρωπα και φρικτά. Το μαρτύριό του συνόδεψαν διάφορα θαυμαστά γεγονότα και με τη χάρη του Θεού όχι μόνο διαφυλάχτηκε σώος και αβλαβής αλλά και πολλούς έκανε να ασπαστούν το χριστιανισμό, ακόμη και βασανιστές του και τους βάπτισε. Όταν τελικά ρίχτηκε στα θηρία για να τον κατασπαράξουν κι αυτά τον σεβάστηκαν και δεν τον πείραξαν καθόλου, με εντολή του ηγεμόνα δυο στρατιώτες τον αποκεφάλισαν. Η μητέρα του Ανθία που παρακολουθούσε το μαρτύριο έτρεξε τότε και εναγκαλίστηκε το αιματοβαμμένο λείψανο του γιού της και καταφιλώντας το, αποκεφαλίστηκε κι αυτή την ίδια στιγμή από τους σκληρούς δημίους. Τη μνήμη της η Εκκλησία τιμά την ίδια ημέρα με τον Άγιο Ελευθέριο στις 15 Δεκεμβρίου.

Απολυτίκιο Αγίου Ελευθερίου

Ἦχος πλ. α', Τὸν συνάναρχον

'Ιερέων ποδηρει κατακοσμούμενος,

καὶ αἱμάτων τοὶς ῥείθροις ἐπισταζόμενος,

τῶ Δεσπότη σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες,

Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατάν,

διὸ μὴ παύση πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων,

τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, Ο ΒΟΣΚΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο Άγιος Σπυρίδων χωρίς να το επιδιώκει απόκτησε μεγάλη φήμη στη Μεγαλόνησο, κι όταν ο επίσκοπος της μικρής πόλης της Τριμυθούντας κοιμήθηκε και πήγε στους ουρανούς, όλοι οι πιστοί ζήτησαν να πάρει τη θέση του ο ταπεινός βοσκός Σπυρίδωνας!
Τόσο γνήσια ήταν, όμως, η καλοσύνη και η απλότητά του, που ακόμη και όταν είχε γίνει πλέον επίσκοπος φορούσε τα παλιά φτωχικά του ρούχα και τον πλεγμένο από φοινικόφυλλα σκούφο, που συνήθιζε να φορά όταν ήταν βοσκός.
Πήγαινε παντού, όπως και πριν, με τα πόδια, βοηθούσε τους συγχωριανούς στις γεωργικές εργασίες τους και χαιρόταν να φυλά το κοπάδι του. Δεν τον ένοιαζαν οι τιμές και τα αξιώματα. Δεν τον εντυπωσίαζαν τα πλούτη και οι ανέσεις. Μόνη έγνοια του ήταν να δίνει απλόχερα βοήθεια στους ανθρώπους άλλοτε με έργα και άλλοτε με την ταπεινή του προσευχή.
Θέλετε να διαπιστώσετε και μόνοι σας την αδιάκριτη αγάπη του;
Μια νύχτα μπήκαν στο μαντρί του ληστές για να του κλέψουν τα πρόβατα. Πήραν ό,τι μπορούσαν κι ετοιμάστηκαν να το βάλουν στα πόδια. Μα, κάτι ανεξήγητο συνέβη! Την ώρα που έφευγαν ένιωσαν μια αόρατη δύναμη να τους κρατά χέρια και πόδια! Έμειναν ακίνητοι, χωρίς να μπορούν να κάνουν βήμα όλη τη νύχτα. Τα χαράματα, όταν ο Σπυρίδωνας βγήκε έξω, τους βρήκε λίγο έξω απ΄ το μαντρί ακίνητους, όμοιους με αγάλματα. Εκείνοι ντροπιασμένοι ομολόγησαν την πράξη τους περιμένοντας τη δίκαιη τιμωρία. Όμως ο Σπυρίδωνας όχι μόνο δεν τους τιμώρησε, αλλά τους συμπόνεσε για το πάθημά τους και τους απάλλαξε από τα αόρατα δεσμά, που τους ταλαιπώρησαν τόσες ώρες.
Σαν πατέρας που λησμονεί γρήγορα το λάθος του παιδιού του, τους συμβούλεψε, ώστε στο εξής να ζουν με αρετή και αγάπη και τους άφησε να φύγουν δίνοντάς τους, μάλιστα, κι ένα δώρο! Δώρο; Είναι δυνατό να δώσει κανείς δώρο σ΄ αυτούς που τόλμησαν να τον ληστέψουν; Κι όμως, η αγάπη του Σπυρίδωνα ήταν τόση, που περίσσευε και για τους ληστές ακόμη! «Αυτά τα δυο πρόβατα είναι η αποζημίωσή σας για την ολονύκτια αγρυπνία σας», τους είπε γελώντας.

Από το ομώνυμο βιβλίο της Κατερίνας Τσιμούρη, εκδόσεις Ακρίτας - παιδικά

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε και εφέτος την 8η και 9η Δεκεμβρίου η μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος νύμφης του Χριστού Αικατερίνης της πανσόφου και πολιούχου Θεοβαδίστου όρους Σινά στην φερώνυμο Ι. Μονή της στην Σιναϊτική Χερσόνησο πού βρίσκεται στην Πετραία Αραβία.
Το θεοβάδιστο όρος Σινά καταλαμβάνει σημαντική θέση στην ιερά ιστορία 17 αιώνες προ Χριστού και συνεχίζει από την εποχή του πρώιμου μοναχισμού τον 3ο-4ο αι. μέχρι σήμερα να αποτελεί το σταυροδρόμι και τον ιερό τόπο συνάντησης των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Μουσουλμανισμού.
Η Μονή Σινά ιδρύθηκε από την Αγία Ελένη και μεγαλύνθηκε από τον κτήτορα της ευσεβή αυτοκράτορα Ιουστινιανό.
Αποτελώντας την αρχαιότερη στον κόσμο Χριστιανική Μονή με συνεχή λειτουργία, απολαμβάνει το μοναδικό καθεστώς διοικητικής αυτονομίας μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία αφού δεν υπάγεται σε κανένα Πατριαρχείο και διοικείται από τον Καθηγούμενο αυτής Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Σιναίου και την Ιερή των Πατέρων Σύναξη.
Εφέτος στην πανήγυρη της Μονής προεξήρχε ο προσκληθείς από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανό και την περί αυτόν Σιναϊτική Αδελφότητα Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Πράγας και των χωρών πάσης Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Χριστοφόρος μετά της τιμίας συνοδείας αυτού.
Στις λατρευτικές εκδηλώσεις συμμετείχαν προσκληθείσες από την Ιερά Μονή αντιπροσωπείες από τα γειτονικά παλαίφατα Πατριαρχεία.
Από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ορίσθηκε και προσήλθε μετά συνοδείας ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νιτρίας κ. Νήφων, εκπροσωπών τον Μακαριώτατο Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ορίσθηκαν οι Πανιερώτατοι Αρχιεπίσκοποι Ιόππης κ. Δαμασκηνός και Ιορδάνου κ. Θεοφύλακτος μετά συνοδείας και από την Εκκλησία της Ελλάδος προσεκλήθησαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ και Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας μετά των συνοδειών αυτών.
Οι λατρευτικές εκδηλώσεις περιελάμβαναν την προτεραία Μέγα Αρχιερατικό Εσπερινό μετ’ Αρτοκλασίας και την φερώνυμο ημέρα Μεσονυκτικό, Όρθρο και Πρωθιεραρχική Θ. Λειτουργία, Λιτάνευση των Ι. Λειψάνων της Αγίας κύκλῳ του Ιουστινιανείου Καθολικού με δεήσεις εκτός των άλλων στο Σκευοφυλάκειο της Ι. Μονής και την Αγία Ακατάφλεκτο Βάτο.
Το απόγευμα της αυτής ημέρας γύρω από τα ιερά λείψανα της Αγίας εψάλη σε κλίμα κατανύξεως η Παράκλησις της μεγαλομάρτυρος υφ΄ όλων των παρόντων κληρικών καί προσκυνητών.

πηγή: http://www.romfea.gr/

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε: «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στο Θεό με τη μορφή προσευχής». Κοίταξα γύρω - γύρω στο χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά, προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε: «Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν». Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα. «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια». «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει το Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι. «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου. Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν. Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δε θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα. Αν ποτέ δε βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης. Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς το φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση. Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν. «Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.

4 ΚΑΚΑ, ΕΜΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ...

Υπάρχουν τέσσερα κακά και εάν ο άνθρωπος έχει ένα απ' αυτά ούτε να μετανοήσει μπορεί ούτε η προσευχή του να εισακουστεί από το Θεό.
Πρώτο κακό είναι η υπερηφάνεια.
Ο υπερήφανος νομίζει ότι ζει καλά, ότι η διαγωγή του αρέσει στο Θεό και στους ανθρώπους, ότι πολλοί ωφελούνται με τη συναναστροφή του και ότι ταυτόχρονα απαλλάχτηκε από πολλές αμαρτίες. Δεν κατοικεί ο Θεός στον άνθρωπο που σκέπτεται έτσι.
Δεύτερο κακό η μνησικακία.
Εάν κάποιος μνησικακεί εναντίον οποιουδήποτε ανθρώπου, ακόμη και εναντίον εκείνου που τον τύφλωσε, τότε η προσευχή του δεν ανεβαίνει προς το Θεό. Θα είναι πλάνη να πιστέψει πως θα ελεηθεί ή θα συγχωρηθεί ακόμη και αν αναστήσει νεκρούς.
Τρίτο κακό είναι η κατάκριση.
Εκείνος που κατακρίνει άνθρωπο αμαρτωλό, είναι κι αυτός αξιοκατάκριτος, ακόμη και αν θαυματουργεί - μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε. Εξ άλλου πολλοί που ήσαν πριν ληστές και πόρνοι, έγιναν όσιοι και δίκαιοι. Μπορεί να είδαμε τις αμαρτίες τους, αλλά δεν αντιληφθήκαμε τις κρυφές αρετές τους και τους κρίναμε αδίκως.
Τέταρτο κακό είναι η έλλειψη αγάπης.
Χωρίς αυτή, καθώς λέγει ο απόστολος, κι αν ακόμη λαλήσουμε με αγγελικές γλώσσες κι αν ορθοδοξούμε σε όλα κι αν μετακινούμε όρη κι αν δώσουμε τα υπάρχοντα μας στους φτωχούς κι αν μαρτυρήσουμε σε τίποτα δε θα ωφεληθούμε.
Αββάς Αμωνάς

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΠΑΡΕΑ

ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "ΕΡΩΤΩ: ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ;"

Ἀνήμερα τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἀχαιῶν Ἁγίων στίς 28 Νοεμβρίου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἐλειτούργησε στόν Νέο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν. Πλήθη λαοῦ εἶχαν συρρεύσει προεορτίως στόν Ναό γιά νά τιμήσουν καί νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητο. Στήν ὁμιλία του κατά τήν ὥρα τῆς Χειροτονίας τοῦ νέου Πρεσβυτέρου, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στό ρόλο τοῦ Ἱερέα σήμερα καί στό γεγονός ὅτι πρέπει νά εἶναι κοντά στόν ἄνθρωπο, στόν πόνο του καί στή χαρά του. Ιδιαιτέρως, μέ τό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀπήντησε στά ἀπό «ἐπισήμων» χειλέων λεχθέντα περί τοῦ ὅτι δέν εἶναι παραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς.

«Ἐρωτῶ», εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, «εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι εἶναι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς κοινωνίας ἐπί ἡμερονυκτίου βάσεως, ἐργαζόμενοι χωρίς ὡράριο – καί ἔτσι πρέπει – γιά νά εἶναι πάντοτε στή διάθεση τοῦ ποιμνίου τους; Ποιός ἄλλος τομέας ἐργάζεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο;
Εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς, παράγοντας ἕνα τεράστιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό καί πνευματικό ἔργο, στίς πόλεις μας, μέ τά ἱδρύματα πού συντηρεῖ ἡ Ἐκκλησία γενικῶς, μέ τήν ὑπηρεσία στίς Φυλακές καί τά Νοσοκομεῖα, μέ τίς τράπεζες ἀγάπης καί τίς στέγες φιλανθρωπίας; Μέ τήν συμπαράσταση στούς νέους, τούς ἐξαρτημένους, τούς ἀνέργους κλπ.;
Εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν στά χωριά μας, ὅπου καμμιά ὑπηρεσία δέν ἔχει μείνει πλέον καί ρημάζουν χωρίς,κανείς νά ἐνδιαφέρεται γιά αὐτά;
Εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς πού παρηγοροῦν τούς λίγους πού ἀπέμειναν στήν ὕπαιθρο καί οἱ ὁποῖοι πολλάκις γέροντες καί ἀνήμποροι προσπαθοῦν νά ζήσουν μέ συντάξεις πείνας πού τούς χορηγεῖ ἡ πολιτεία;
Εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς ποῦ συντηροῦν τά μνημεῖα, Ἐκκλησίες, Μοναστήρια, ἀνεκτιμήτους τοῦ Ἔθνους μας θησαυρούς, τά ὁποῖα εἶναι καταδικασμένα νά καταστραφοῦν ἀφοῦ κανείς δέν νοιάζεται γι’ αὐτά;
Εἶναι ἀντιπαραγωγικοί οἱ Ἱερεῖς ὑπηρετώντας τίς θρησκευτικές ἀνάγκες αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ καί προσφέροντας διδαχή, ἀγάπη, στοργή ὄχι μόνο στούς Χριστιανούς, ἀλλά καί τούς ξένους ἀδελφούς, ἀφοῦ πλέον ζοῦμε σέ μιά πολυπολιτισμική κοινωνία;
Κάθε φορά ἀκούομε τά περί τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν. Πλεῖστα λέγονται ὡς μία φθηνή προπαγάνδα ἐναντίον τῶν ὑπηρετῶν τῆς κοινωνίας, τῶν ἡρώων Ἱερέων.
Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι ὁ μισθός τῶν Ἱερέων εἶναι ἀπό την περιουσία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν περιουσία τήν ὁποία τόσες φορές άφήρεσε τό Κράτος, γιά «κοινωνικούς σκοπούς» καί ἀνέλαβε τήν ὑποχρέωση τῆς μισθοδοσίας τῶν Κληρικῶν. Δυστυχῶς αὐτή ἡ ἀλήθεια πολλάκις ἀποκρύπτεται ἤ συστηματικά διαστρεβλώνεται.
Πηγή: www.i-m-patron.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ (Διήγημα)

Καλησπέρα, παιδί μου. Χαίρομαι που σε βλέπω.

Εγώ αντίθετα δεν χαίρομαι καθόλου και δεν είμαι παιδί σου!

Ώστε ανήκεις στον «Άλλο» ε;

Ανήκω στον «Ένα».

Τελοσπάντων. Πολλοί έχουν αυτή την αυταπάτη, αλλά στην ουσία είναι δικοί μου. Ακόμα και ο Γιος του «Άλλου» είπε ότι πολλοί θα λένε «Κύριε, Κύριε δεν κάναμε θαύματα στο Όνομά Σου;» και Εκείνος θα τους πει, «Φύγετε από εμένα οι εργάτες της ανομίας. Ποτέ δε σας γνώρισα.» Ε, εγώ τους γνώριζα και πολύ καλά μάλιστα. Αν έχω πολλούς που κάνουν θαύματα, φαντάσου πόσους έχω που δεν κάνουν θαύματα.

Λοιπόν εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.

Αυτό νόμιζαν κι εκείνοι. Εγώ όμως βλέπω μέσα στην καρδιά σου. Είσαι ένας απ’ τους δικούς μου.

Είσαι γνωστός ως «ο πατέρας του ψεύδους», ο μεγάλος απατεώνας. Έχω μάθει να μη σε πιστεύω.

Λέω ψέματα όταν με βολεύει, μα λέω την αλήθεια όταν με βολεύει. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής όσον αφορά αυτό το σημείο. Εσείς οι άνθρωποι είστε ορθολογιστές και βρίσκετε δικαιολογίες, όταν λέτε ψέματα.

Τελικά, έχεις διαφορετική όψη απ’ ό,τι περίμενα. Για την ακρίβεια είσαι μάλλον ελκυστικός.

Σκέψου αν έχει νόημα να φοβίζεις τους ανθρώπους; Μπορεί να είμαι κακός, αλλά θυμήσου, ήμουν το πιο ύπουλο πλάσμα στον Παράδεισο. Η μεταμφίεση είναι πολύ μεγάλο εργαλείο. Σκοτώνω δέκα φορές περισσότερο κόσμο κάθε χρόνο με το τσιγάρο από ό,τι με τις βόμβες, τα περίστροφα και τα τουφέκια συνολικά. Οι άνθρωποι φοβούνται όλα αυτά τα όπλα, αλλά κανείς δε φοβάται ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά μου. Αυτή είναι η μεγάλη μου δύναμη, της απάτης και της πλάνης.

Ένα από τα μεγαλύτερα θανατικά σου, είπες; Πόσα έχεις, δηλαδή;

Περισσότερα από ό,τι φαντάζεσαι. Έχω θανατικά που σκοτώνουν το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα. Ξέρεις πόσους γάμους διαλύω; Και οι ανόητοι ούτε καν το ξέρουν ότι το κάνω εγώ.

Πώς το κάνεις αυτό;

Α, είναι απλό. Τους βάζω να σκέφτονται τους εαυτούς τους ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από ό,τι ο ένας τον άλλο. Η υπερηφάνια και ο εγωισμός πάντα ήταν από τα καλύτερα εργαλεία μου.

Δεν το ξέρεις ότι είσαι νικημένος; Δεν το ξέρεις ότι δεν μπορείς να νικήσεις;

Και λοιπόν; Ήμουν εδώ για χιλιάδες χρόνια και ακόμα και σύμφωνα με το Bιβλίο που διαβάζεις και πιστεύεις έχω αρκετά ακόμη. Πολλοί από αυτούς που ζουν κάτω από την εξουσία μου ξέρουν ότι θα ξοδέψουν την αιωνιότητα στην κόλαση. Αν λοιπόν εσείς οι άνθρωποι είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε ολόκληρη την αιωνιότητα για μερικές δεκαετίες καλοπέρασης, φαντάσου πώς νιώθω εγώ, που έχω μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμα μπροστά μου. Φυσικά αυτή η «καλοπέραση» είναι η μεγαλύτερη απάτη μου. Τους υπόσχομαι την ευτυχία με το σεξ, τα ναρκωτικά, το ποτό, τη διαφθορά και πολλούς τρόπους να ικανοποιήσουν τη σάρκα τους. Αυτά κρατάνε περίπου 26 μήνες πριν αρχίσει να γίνεται αισθητή η ματαιότητα και η δυστυχία.

26 μήνες; Πού τον βρήκες αυτόν τον αριθμό;

Από χιλιάδες χρόνια εμπειρίας. Πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω. Επιπλέον, μπορεί να καταλήξω νικημένος στο τέλος, αλλά ακόμη και τότε εγώ θα έχω πολύ περισσότερες ψυχές από τον «Άλλο». Πολύ περισσότερες. Ακόμη και το Bιβλίο σου το λέει. Άρα τελικά ποιος κερδίζει στην πραγματικότητα;

Μα γιατί σου αρέσει να κάνεις τους ανθρώπους δυστυχισμένους και να προκαλείς τόσο πόνο και καταστροφή;

Μερικές φορές απολαμβάνω περισσότερη εκτίμηση από όση αξίζω. Μερικοί από εσάς μπορούν να είναι ακριβώς τόσο κακοί όσο εγώ. Δεν τα κάνω εγώ όλα αυτά. Αρκετά από όσα βλέπεις γύρω σου είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης σάρκας και του ανθρώπινου μυαλού. Κοίτα πόσα αδέρφια είναι τσακωμένα, δε μιλιούνται. Πόσα παιδιά μισούν τους γονείς τους και μισούνται μεταξύ τους. Είμαι πολύ καλός στο να δημιουργώ χάος. Αλλά πρέπει να το παραδεχτώ, ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να πέσει αρκετά χαμηλά και χωρίς τη βοήθειά μου.

Αλλά εσύ κάποτε ήσουν άγγελος. Πώς άλλαξες έτσι;

Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν θα καταλάβαινες..... Ας πούμε πως απλώς κουράστηκα να δέχομαι εντολές και δεν ήθελα να είμαι υπό την εξουσία κανενός. Ήθελα να κάνω το δικό μου. Ήθελα εγώ να είμαι ο κύριος της ζωής μου. Αλλά από την άλλη, μήπως θα μπορούσες να καταλάβεις... Εσύ δεν ένιωσες ποτέ έτσι; ... Λοιπόν δεν ένιωσες;

Δεν παίρνουμε συνέντευξη από εμένα, αλλά από εσένα.

Άγγιξα ένα ευαίσθητο σημείο σου, έτσι; Αυτό που σου είπα, ότι δεν ήθελα να εκτελώ εντολές. Και να κανονίζω μόνος μου τη ζωή μου. Ήταν το πρώτο μου βήμα μακριά από τον Άλλο. Και από τη στιγμή που απομακρύνθηκα εγώ, βάζω το ίδιο πνεύμα και στους ανθρώπους, για να τους απομακρύνω κι αυτούς. Παίρνω λίγο από τον εαυτό μου και τον εμφυσώ μέσα τους. Έχω βάλει λίγο από τον εαυτό μου μέσα σε όλους. Μόνο ένας ανόητος θα το αρνιόταν αυτό.

Και λοιπόν τι έρχεται μετά; Τι σχεδιάζεις τώρα;

Σχεδιάζω ένα πολύ μεγάλο ταρακούνημα. Ετοιμάζω κάποια πολύ άσχημα πράγματα, με τα οποία νομίζω πως θα επιτύχω μια μεγάλη παγκόσμια καταστροφή.

Α, εννοείς όλη αυτή την παγκόσμια διαμάχη και την αναταραχή που υπάρχει στον κόσμο μας.

Όχι, αυτός είναι μόνο ένας περισπασμός. Ξέρεις, είμαι πολύ καλός στους περισπασμούς. Σίγουρα θα προκαλέσω κάποια τεράστια προβλήματα παγκόσμιας κλίμακας, αλλά δεν είναι αυτό που επηρεάζει τους περισσότερους ανθρώπους. Πέρα από αυτά που θα ακούνε στις ειδήσεις, η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για παράδειγμα, δεν επιδρά και πολύ στο δικό τους κόσμο. Τα πολύ άσχημα που ετοιμάζω αφορούν το δικό τους κόσμο και όχι τον παγκόσμιο. Οι ανόητοι, ανησυχούν για τις διαμάχες των εθνών, ενώ εγώ τους έχω σε συνεχείς διαμάχες με τους συναδέλφους τους στο ίδιο τους το γραφείο. Αγωνίες, ανασφάλειες, τσακωμοί, εντάσεις στην κάθε τους μέρα. Βρίσκονται σε πόλεμο με τους ανθρώπους που βλέπουν κάθε μέρα, με τους ανθρώπους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Ακόμα και με τον άνθρωπο που μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Και μια που το’ φερε η κουβέντα, έχεις προσέξει πόσο έχω αλλάξει το ποιοι μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι στις μέρες μας; Είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτό. Βλέπεις, αυτά που δείχνει η τηλεόραση είναι ο περισπασμός. Το Βιβλίο σου λέει «ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Δεν λέει ν’ αγαπάς «τα άλλα έθνη». Εγώ τους κάνω να μισούν τόσο τον πλησίον τους όσο και τα άλλα έθνη. Καλά, είμαι φοβερός!

Αλλά γιατί προκαλείς όλες αυτές τις καταστροφές;

Έχεις πατήσει ποτέ ζουζούνι; Δεν σου λέω ένα κουνούπι που μπορεί να σε τσιμπούσε ή ένα έντομο όπως η μέλισσα ή η σφήκα, αλλά ένα έντομο που δεν θα μπορούσε να σου κάνει ποτέ κακό. Και το σκότωσες μόνο γιατί είχε πλάκα... Λοιπόν; Πάτησες ποτέ ένα ζουζούνι για να σπάσεις πλάκα; Ε, το’ κανες ποτέ σου;

Φαντάζομαι πως ναι.

Λοιπόν, πολλαπλασίασε αυτή την ευχαρίστηση επί εκατομμύρια φορές. Μου αρέσει να συνθλίβω ζωές, ελπίδες, όνειρα, τη χαρά, την ειρήνη, την ευτυχία, την υγεία, την προκοπή και την αρμονία. Απλώς μου αρέσει πάρα πολύ! Έντομα. Έτσι σας βλέπω όλους. Αβοήθητα έντομα που θέλω να πολτοποιήσω.

Θα με αφήσεις να φύγω από εδώ, για να πω στους ανθρώπους τα σχέδιά σου; Γιατί εάν σε εκθέσω, οι άνθρωποι θα σε πάρουν πιο σοβαρά και θα σε προσέχουν.

Δεν έχω σκοπό να σε σταματήσω. Δεν μπορείς να με βλάψεις ούτε εμένα ούτε τα σχέδιά μου. Έχω εκτεθεί στους ανθρώπους από την πολύ αρχή και το λέει και το Βιβλίο σου. Επιπλέον εάν διαβάζεις το Βιβλίο σου και εάν στ’ αλήθεια δεν είσαι δικός μου, τότε θα ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε σταματήσω. Έχω εξουσία επάνω σους δικούς μου, αλλά όχι στους δικούς Του. Εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας διαβολέας. Από εκεί βγαίνει και το όνομά μου. Ο διάβολος, αυτό είμαι. Οι άνθρωποι πάντα γνώριζαν τη φύση μου. 142.314.762 διέπραξαν μοιχεία φέτος. Όλοι εκτός από τρεις ήξεραν ότι είναι λάθος. Λοιπόν ξεκίνα. Πήγαινε πες τους τα και δες τι καλό θα βγει. Ήδη το ξέρουν μέσα στις καρδιές τους τι είναι κακό και τι καλό. Ο «Άλλος» έγραψε τις εντολές Του στις καρδιές τους. Εγώ απλώς έβαλα και λίγο από τον εαυτό μου μέσα. Σας κρατάω στο χέρι μου εσάς τους ανθρώπους και δεν σας αφήνω εύκολα. Αλλά από την άλλη, οι περισσότεροι από σας δε θέλουν οι ίδιοι να με αφήσουν. Στο είπα είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω.

Και τι γίνεται με τον Ιησού; Αυτόν δεν Τον φοβάσαι;

Γιατί να Τον φοβάμαι; Κοίτα το σκορ. Ακόμη κι Εκείνος το είπε: «επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια (η απώλεια, είμαι εγώ) και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ’ αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή (η ζωή, είναι Εκείνος), και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν.» Πρόσεξε ότι λέει πως πολλοί θα μπουν στο δικό μου δρόμο, αλλά μόνο λίγοι θα βρουν το δικό Του. Και να σου πω κάτι; Μη νομίσεις ότι όλοι όσοι βρίσκουν το δρόμο Του μπαίνουν σ’ αυτόν ή μένουν . Έχω πολλούς από αυτούς να στέκονται στην πόρτα. Γνωρίζοντας το σωστό δρόμο, αλλά ακόμα αναποφάσιστοι και παγιδευμένοι και χωρίς να θέλουν να εγκαταλείψουν τις απάτες μου. Ναι, κρατάω αρκετούς σε αυτή την κατάσταση. Βλέπεις, άλλο να τον βρεις το δρόμο και άλλο να τον πάρεις. Και όταν υπολογίσεις το σκορ, έχεις: Έναν ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί σε μένα. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός αυτοκινητόδρομου οχτώ λωρίδων κυκλοφορίας σε ώρα αιχμής. Και έναν στενό και θλιμμένο δρόμο που οδηγεί σ' Εκείνον. Αυτό είναι το ισοδύναμο ενός μικρού μονοπατιού πάνω σε ένα βουνό, που το παίρνει κάποιος ταξιδιώτης καμιά φορά. Άρα γιατί να Τον φοβάμαι;

Ναι, αλλά στο τέλος θα καταστραφείς.

Και λοιπόν; Θα έχω βασιλέψει για χιλιάδες χρόνια και θα πάρω τους περισσότερους από σας μαζί μου.

Δεν έχεις καθόλου έλεος;

Το έλεος δεν είναι αντικείμενό μου. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Είναι δικό Του γνώρισμα μόνο. Το αντικείμενο το δικό μου είναι η πλάνη, το ψέμα ότι θα λύσω τα προβλήματά σας και θα σας φέρω την ευτυχία. Αυτή η απάτη αποδίδει εδώ και χιλιάδες χρόνια και η επιτυχία της δε μειώνεται. Δελεάζω εσάς τους μικρούς και αδύναμους ανθρώπους με όλα τα υλικά πράγματα αυτού του κόσμου. Υλικά που σαπίζουν και εξαφανίζονται. Και εσείς οι ανόητοι συνεχίζετε να τα αγαπάτε.

Θα σε εκθέσω σε χιλιάδες ανθρώπους! Θα τους εξηγήσω ποιος είσαι στ’ αλήθεια! Θα τους κάνω να καταλάβουν!

Θα το διηγηθείς αυτό σε χιλιάδες, ίσως και σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά θα σου πω εγώ τι θα γίνει. Θα το ευχαριστηθούν. Κάποιοι θα πουν «Αμήν», κάποιοι θα το πουν και σε άλλους, αλλά δεν θα αλλάξουν. Για κάθε 3422 δικούς μου που θ’ ακούσουν αυτά που είπαμε σήμερα, μόνο ΕΝΑΣ θ’ αλλάξει. Μόνο ΕΝΑΣ. Ανόητε! Μόνο ο ένας θ’ αλλάξει. Τους άλλους θα τους κρατήσω εγώ. Και επίσης από την εμπειρία μου ξέρω, ότι και σας έχω και σας κρατάω, τους περισσότερους από σας. ΕΝΑΣ στους 3422! Εγώ θα κρατήσω τους 3421! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

Ο Ιησούς Χριστός σου έχει ήδη δώσει την απάντηση: «Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για 99 δίκαιους, που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας.» (Λουκάς ιε΄ 7).

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΤΗΣ

Με κατάνυξη, μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα θα εορταστεί και φέτος η μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου στην Πάτρα. Από κάθε γωνιά της Ελλάδος με ευλάβεια έρχονται οι πιστοί για να προσευχηθούν στην χάρη του και να προσκυνήσουν την Τιμία Κάρα του Αγίου.

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών

Την Παραμονή της Εορτής 29 Νοεμβρίου 2010 θα ψαλλεί Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός.
Την ίδια μέρα στις 10 μ.μ. θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία.
Ανήμερα της Εορτής 30 Νοεμβρίου 2010 θα τελεστεί Όρθρος και Πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία. Στις 10.45 θα Ψαλλεί η καθιερωμένη δοξολογία ενώ στις 11 π.μ. θα ξεκινήσει η Λιτανεία της Τιμίας Κάρας και της Ιεράς Εικόνος του Αποστόλου Ανδρέου στους δρόμους της Πάτρας.
Στην πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου ανταποκρίθηκαν οι εξής :
Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιος, Κασιαριανής κ. Δανιήλ, Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, Ύδρας κ. Εφραίμ, Πειραώς κ. Σεραφείμ, Σερρών κ. Θεολόγος, Σύρου κ. Δωρόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Ηλείας κ. Γερμανός, Μαντινείας κ. Αλέξανδρος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και Αιτωλίας κ. Κοσμάς.
Τέλος ο σεπτός Ποιμενάρχης μας καλεί όλους τους Πιστούς να συμμετάσχουν στις Ιερές Ακολουθίες προς τιμήν του προστάτου, πολιούχου και εφόρου της Μητροπόλεως μας, Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Η Αγία Αικατερίνα αποτελεί κόσμημα στο χώρο των μαρτύρων του 4ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν θυγατέρα ευγενών στην καταγωγή γονέων. Έζησε κατά το τέλος του 3ου και αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Μαξιμίνου, γνωστού Χριστιανομάχου.
Η Αικατερίνα ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε και σπάνια μόρφωση. Σε ηλικία 18 χρονών είχε σπουδάσει άριστα λατινική και ελληνική φιλολογία, ρητορική και γνώριζε πολλές ξένες γλώσσες καθώς επίσης και τα δόγματα της χριστιανικής αλήθειας.
Ασπάσθηκε το Χριστιανισμό από πολύ νεαρή ηλικία και εργάστηκε με ενθουσιασμό για τη διάδοση του. Όταν, λοιπόν, επί αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξεντίου οι χριστιανοί διώκονταν σκληρά, η νεαρή Αικατερίνα δε δίστασε να παρουσιαστεί και να ομολογήσει Θεό το Σωτήρα Χριστό.
Σύμφωνα όμως με την παράδοση και τα συναξάρια της Αγίας, όταν ο Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για τον τρόπο ζωής της Αικατερίνας, ανέθεσε σε πενήντα περίφημους ρήτορες να πείσουν την Αγία να αλλάξει πίστη. Η Αικατερίνα όμως κατόρθωσε, όχι μόνο να καταπλήξει τους ρήτορες με τις γνώσεις της αλλά και να τους πείσει να ασπαστούν το Χριστιανισμό. Οργισμένος ο Μαξιμίνος διάταξε να κάψουν σε πυρά όλους τους ρήτορες και φυλάκισε την Αικατερίνα.
Όταν η Αυγούστα Φαυστίνα άκουσε για την Αικατερίνα ζήτησε και την επισκέφτηκε στη φυλακή με τη συνοδεία 200 στρατιωτών. Η Αικατερίνη μάγεψε με τη διδασκαλία της και πάλι τους επισκέπτες της, έτσι που όλοι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Ο Μαξιμίνος διέταξε τον αποκεφαλισμό της Αυγούστας και της ακολουθίας της και το μαρτυρικό θάνατο της Αικατερίνας.
Σύμφωνα πάντοτε με την παράδοση, ο βασανιστικός τροχός που θα σκότωνε την Αγία κομματιάστηκε από μόνος του και έτσι τελικά η Αικατερίνα αποκεφαλίστηκε και οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα της να ρέει γάλα αντί αίμα. Το αγνό της σώμα μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρος Σινά όπου όμως έμεινε για αιώνες άταφο. Μετά από όραμα οι εκεί μοναχοί βρήκαν το σώμα της Αγίας και το εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο οποίος σήμερα ονομάζεται και ναός της Αγίας Αικατερίνας.

Η Eκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη της Αγίας Αικατερίνας την 25η Νοεμβρίου, ημέρα που βρέθηκαν τα λείψανα της. Αργότερα, στο όρος Σινά ο Ιουστινιανός έκτισε στη χάρη της μοναστήρι, που σώζεται μέχρι και σήμερα.

Απολυτίκιο Ήχος πλ. α', τον συνάναρχον Λόγον
«Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερῖναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ μαχαίρᾳ, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.»

ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ...

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι παραλύει ἡ θέλησή μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΠΟΝΟΥ, διότι κατακαίονται τὰ σωθικά μου.

Τὴν ὥρα τοῦ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, διότι δὲν ἐλέγχω τὶς ἀπόψεις μου.

Τὴν ὥρα τῆς ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, διότι νομίζω πὼς χάνεται τὸ πᾶν.

Τὴν ὥρα τοῦ ΘΥΜΟΥ, διότι δὲν ξέρω τί κάνω.

Τὴν ὥρα τῆς ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, διότι μπορῶ νὰ πουληθῶ καὶ στὸ διάβολο.

Τὴν ὥρα τοῦ ΦΟΒΟΥ, διότι τὰ ἔχω χαμένα.

Τὴν ὥρα τῆς ΧΑΡΑΣ, διότι μπορεῖ νὰ μὴν ἀντέξω στὸ βάρος της.

Τὴν ὥρα τῆς ΑΓΑΠΗΣ γιὰ νὰ εἶναι γνήσια.

Ο ΦΡΑΧΤΗΣ

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δε θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δε θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΑΕΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ

- Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος γράφει: ­Ο εσθίων καί πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει καί πίνει. Πότε κοινωνάει κανείς ­αναξίως; -Βασικά πρέπει να προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία έχοντας συναίσθηση της αναξιότητός μας. Ο Χριστός ζητά από μας τη συντριβή και την ταπείνωση. Όταν υπάρχει κάτι που ενοχλεί τη συνείδησή μας, πρέπει να το τακτοποιούμε. Αν π.χ. μαλώσαμε με κάποιον, πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του και ύστερα να κοινωνήσουμε. -Γέροντα, μερικοί, ενώ έχουν ευλογία από τόν πνευματικό να κοινωνήσουν, διστάζουν. -Δε θα ρυθμίσει κανείς μόνος του, αν θα κοινωνήσει ή όχι. Αν μόνος του αποφασίζει να κοινωνήσει ή να μην κοινωνήσει, θα το εκμεταλλευτεί ο διάβολος και θα του ανοίξει δουλειά. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε άξιοι, ενώ δεν είμαστε, ή άλλοτε σύμφωνα με το νόμο πράγματι δεν είμαστε άξιοι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων χρειάζεται η θεία μετάγγιση για νοσηλεία και η θεία παρηγοριά, γιατί από την πολλή συντριβή της μετανοίας μπορεί να έρθει από τα δεξιά ο εχθρός καί να μας ρίξει σε απόγνωση. -Δηλαδή, Γέροντα, κάθε πότε πρέπει να κοινωνάει κανείς; -Το κάθε πότε πρέπει να κοινωνάει κανείς και το πόσο πρέπει να νηστεύει πριν από τη θεία Κοινωνία δεν μπαίνουν σε καλούπι. Ο πνευματικός θα καθορίζει με διάκριση κάθε πότε θα κοινωνάει και πόσο θα νηστεύει, ανάλογα με την αντοχή που έχει. Παράλληλα θα τον οδηγεί και στην πνευματική νηστεία, την αποχή από τα πάθη, ρυθμίζοντάς την και αυτήν ανάλογα με την πνευματική του ευαισθησία, ανάλογα δηλαδή με το πόσο συναισθάνεται το σφάλμα του, και έχοντας υπ’ όψιν του το κακό που μπορεί να κάνει ο εχθρός πολεμώντας μια ευαίσθητη ψυχή, για να τη φέρει σε απόγνωση. Σε πτώσεις λ.χ. σαρκικές, για τις οποίες δίνεται κανόνας σαράντα ημερών αποχής από τη θεία Κοινωνία, μπορεί ο διάβολος να ρίξει πάλι την ψυχή στις τριάντα πέντε ημέρες και, αν δοθεί νέος κανόνας σαράντα ημερών, ο διάβολος θα πάρει φαλάγγι την ψυχή, οπότε ζαλίζεται και απελπίζεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ο πνευματικός, μετά τον πρώτο κανόνα, να πει: κοίταξε, πρόσεξε μια εβδομάδα και να κοινωνήσεις, και ύστερα να κοινωνάει συνέχεια σε κάθε θεία Λειτουργία, για να μπορέσει να πάρει επάνω της η ψυχή και να πάει ο διάβολος πέρα. Ένας πάλι που ζει πνευματική και προσεκτική ζωή θα προσέρχεται στο μυστήριο, όποτε αισθάνεται τη θεία Κοινωνία ως ανάγκη και όχι από συνήθεια, αλλά και αυτό θα γίνεται με την ευλογία του πνευματικού του.

Η ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗΣ - ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Όταν ο Ιερέας πρόκειται να τελέσει τη Θεία Λειτουργία, στη διάρκεια του Όρθρου, τελεί την ακολουθία της Προσκομιδής. Η ακολουθία αυτή γίνεται στο ειδικό μέρος του Ιερού Βήματος. Σε ένα μικρό βαθούλωμα στον τοίχο, στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας, που ονομάζεται «Προσκομιδή» ή «Αγία Πρόθεση». Στην Προσκομιδή προετοιμάζει ο Ιερέας τα τίμια Δώρα (ψωμί και κρασί), που θα χρειαστούν για τη Θεία Λειτουργία. Βάζει δηλαδή τον Αμνό και τις μερίδες των μελών της Εκκλησίας πάνω στον άγιο δίσκο και το κρασί μέσα στο Άγιο Ποτήριο.

Το ψωμί είναι από καθαρό σιτάρι. Το έχουν ζυμώσει με προσευχή ευλαβείς γυναίκες. Έχει κυκλικό σχήμα και έχει σφραγισθεί με ειδική σφραγίδα. Ονομάζεται «πρόσφορο». Στον άγιο δίσκο υπάρχει μια μερίδα για κάθε μέλος της Εκκλησίας. Πάνω σ’ αυτόν τον μικρό δίσκο, σε κάθε Θεία Λειτουργία, συγκεντρωνόμαστε όλοι μας για να κοινωνήσουμε τον Χριστό (το Σώμα και το Αίμα Του) και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Πριν από κάθε Θεία Λειτουργία, στον Όρθρο, ο ιερέας κάνει την τελετή της Προσκομιδής. Φέρνει δηλαδή στην αγία Πρόθεση τις προσφορές των πιστών και τις τεμαχίζει. Πρώτα βγάζει τη μεγάλη μερίδα, τον Αμνό, που θα μεταβληθεί σε Σώμα Κυρίου και έπειτα τις μερίδες της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγγέλων, των Αγίων και των Χριστιανών, «ζώντων και τεθνεώτων», τις οποίες τοποθετεί γύρω από τον Αμνό, μέσα στο ιερό δισκάριο. Βλέπετε; Ολόκληρη η Εκκλησία… μέσα στο δισκάριο! Ο Κύριος Ιησούς, η Παναγία Μητέρα Του, ο Τίμιος Πρόδρομος, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Δίκαιοι, «πάντων των αγίων ο χορός», ενωμένοι μ’ εμάς, τους ευτελείς και ταπεινούς. Κοινωνία ζωντανών και πεθαμένων. Κοινωνία Αγίων και αμαρτωλών. Κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού!(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Ο Αμνός και οι μερίδες που τοποθετεί ο Ιερέας πάνω στον Άγιο Δίσκο. Το μεγάλο τετράγωνο κομμάτι που ο Ιερέας τοποθετεί στο κέντρο του αγίου δίσκου λέγεται Αμνός (1). Είναι αυτό που θα ευλογήσει ο Ιερέας για να γίνει Σώμα Χριστού. Η λέξη «αμνός» σημαίνει πρόβατο και μας θυμίζει τον Χριστό, που θυσιάστηκε για χάρη μας, «όπως τα πρόβατα στη σφαγή». Πάνω του είναι γραμμένο: «Ιησούς Χριστός νικά». Το τριγωνικό κομμάτι (2) είναι η μερίδα της Παναγίας, της Μητέρας του Χριστού. Τα 9 τριγωνάκια είναι (3) :

Το πρώτο, για τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και για όλους τους Αγίους Αγγέλους,

το δεύτερο, για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και όλους τους Προφήτες,

το τρίτο, για τους Αγίους Αποστόλους,

το τέταρτο, για όλους τους Ιεράρχες, δηλαδή τους επισκόπους που αγίασαν,

το πέμπτο, για όλους τους Αγίους που μαρτύρησαν για τον Χριστό, τους Μάρτυρες,

το έκτο, για όλους τους Οσίους, άνδρες και γυναίκες, δηλαδή τους μοναχούς που αγίασαν,

το έβδομο, για όλους τους Αγίους Αναργύρους,

το όγδοο, για τους γονείς της Παναγίας, τον Ιωακείμ και την Αννα, καθώς και για τον Άγιο που γιορτάζει την ημέρα εκείνη,

και το ένατο, για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο - ανάλογα με το ποιος έγραψε την Θεία Λειτουργία που τελείται εκείνη την ημέρα.

Στη συνέχεια, ο ιερέας βγάζει μία μερίδα για τον Αρχιεπίσκοπο. Και τέλος, ο ιερέας βγάζει τις «μερίδες» (4). Οι «μερίδες» είναι κάποια μικρά ψίχουλα από το πρόσφορο. Βγάζει από μία μερίδα για κάθε Χριστιανό, ζωντανό ή πεθαμένο. Σε κάθε μερίδα που βγάζει, λέει: «Μνήσθητι, Κύριε, του δούλου Σου (τάδε)…» - που σημαίνει: «Θυμήσου, Κύριε, τον δούλο Σου (τάδε)». Στο τέλος θα πει «Μνήσθητι, Κύριε, και των λοιπών», δηλαδή «Θυμήσου, Κύριε, και τους υπόλοιπους Χριστιανούς» για να μη λείψει κανένας από το γιορτινό Τραπέζι της Θείας Λειτουργίας. Οι πρώτοι Χριστιανοί, στα χρόνια των Αγίων Αποστόλων, όταν συγκεντρώνονταν για τη Θεία Ευχαριστία έτρωγαν όλοι μαζί το ίδιο φαγητό, έψελναν ύμνους, έκαναν προσευχή, άκουγαν το κήρυγμα των Αποστόλων και στο τέλος έτρωγαν το αγιασμένο ψωμί, δηλαδή το Σώμα του Χριστού, και έπιναν το αγιασμένο κρασί, δηλαδή το Αίμα Του. Και εμείς σήμερα προσφέρουμε ψωμί και κρασί στην Ευχαριστία και τα ξαναπαίρνουμε, αφού τα ευλογήσει ο Ιερέας και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος γίνουν Σώμα και Αίμα του Χριστού.

ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

"Η νηστεία γεννά τους προφήτες, δυναμώνει τους δυνατούς. Η νηστεία κάνει σοφούς τους νομοθέτες· είναι το καλό φυλαχτό της ψυχής, ο πιστός σύντροφος του σώματος, το όπλο γι᾿ αυτούς που αριστεύουν, το γυμναστήριο για τους αθλητές. Αυτή αποκρούει πειρασμούς, αυτή προετοιμάζει για την απόκτηση ευσέβειας· είναι σύντροφος της νήψεως και δημιουργός της σωφροσύνης. Η νηστεία ανεβάζει την προσευχή στον ουρανό, με το να γίνεται τρόπον τινά η φτερούγα στην πορεία προς τα άνω. Η νηστεία κάνει τα σπίτια να προκόβουν, είναι η μητέρα της υγείας, η παιδαγωγός της νεότητας, το στολίδι των γερόντων, η καλή σύντροφος των οδοιπόρων, ο πιστός συγκάτοικος αυτών που συνοικούν." (Μ. Βασίλειος)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Κάποτε 2 φίλοι περπατούσαν στην 'Ερημο...
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο

έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί

και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, χάραξε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα,

έγραψες πάνω στην άμμο,

και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε:
«Όταν ένας φίλος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο

όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν ένας φίλος κάνει κάτι καλό για μας,

πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,

όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ...

Αν τα βουνά αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.

Την ευωδιά των δασών, το τραγούδι των πουλιών,

τη δροσιά των ποταμών μπορώ να σου φέρω.

Αν τον ουρανό αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.

Στ' άσπρα μου φτερά να σε πάρω μπορώ,

στον κόσμο όλο να σε γυρίσω.

Αν τη θάλασσα αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.

Με τα γαλανά μου κύματα,

τα ολόθερμα χέρια σου μπορώ να δροσίσω.

Αν τον κόσμο αγαπάς, εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.

Με τις ολόχρυσες του ήλιου μου ακτίνες,

για σένα τα πιο όμορφα τραγούδια μου θα πω.

Αν όλους τους ανθρώπους αγαπάς,

εμένα μπορείς να μ' ακούσεις.

Σ' εσένα φέρνω την Αγάπη,

την αδελφοσύνη, τη φιλία του κόσμου.

ΗACER GÜLER

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

Τεσσαρακονταλείτουργον ή κοινώς Σαρανταλείτουργο, είναι η επί σαράντα συνεχόμενες μέρες τέλεση της Θείας Λειτουργίας, δηλαδή προσφορά της Θείας Ευχαριστίας, υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων. Αυτό τελείται, συνήθως, κατά την περίοδο των σαράντα ημερών της Νηστείας των Χριστουγέννων.
Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι η αναίμακτη συνέχεια της θυσίας του Θεανθρώπου επί του Σταυρού στο Γολγοθά. Αυτή η θυσία, που προσφέρεται κατά τη Θεία Λειτουργία, δεν είναι μόνο λατρευτική και ευχαριστήρια, ικετευτική και πρεσβευτική, αλλά συγχρόνως και θυσία ιλασμού, «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» (Βλ. Ματθ. κστ΄, 28. Μάρκ. ιδ΄, 24. Λουκ. κβ΄, 20).
Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην Ε΄ Μυσταγωγική του Κατήχηση, λέει ότι κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και την κατ’ αυτήν προσφορά της Θείας Ευχαριστίας «παρακαλούμε το Θεό υπέρ της κοινής των Εκκλησιών ειρήνης, υπέρ στερεώσεως του κόσμου, υπέρ των βασιλέων (αρχόντων), υπέρ των στρατιωτών και συμμάχων, υπέρ των ασθενών, υπέρ των δοκιμαζομένων και γενικώς υπέρ όσων έχουν ανάγκη βοήθειας (ζώντων αδελφών μας)… έπειτα (παρακαλούμε) και υπέρ πάντων των προκεκοιμημένων, πιστεύοντας ότι λαμβάνουν μεγάλη ωφέλεια οι ψυχές τους, για τις οποίες γίνεται δέηση στη διάρκεια της αγίας και φρικτής θυσίας (δηλ। της Θείας Ευχαριστίας). Και αν ακόμη είναι αμαρτωλοί (οι μνημονευόμενοι κεκοιμημένοι), προσφέρουμε το Χριστό, που θυσιάστηκε για τα αμαρτήματά μας, και έτσι ζητούμε απ’ τον φιλάνθρωπο Θεό εξιλέωση και γι’ αυτούς (τους κεκοιμημένους) και για μας (τους ζώντες)».
Να, λοιπόν, από πού ορμώμενοι οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν, από τα πρώτα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας, να μνημονεύονται, όσοι φεύγουν απ’ την επίγεια ζωή προς τον Κύριο, καθημερινά στη Θεία Λειτουργία απ’ την ημέρα της κοιμήσεώς τους μέχρι και την τεσσαρακοστή ημέρα. Αναφορές για την αρχαία αυτή πράξη της Εκκλησίας βρίσκουμε στις Διαταγές των Αποστόλων, στον Τερτυλλιανό και στον Άγιο Κυπριανό.
Από αυτή, επομένως, την παράδοση της Εκκλησίας, να μνημονεύεται επί σαράντα μέρες στη Θεία Λειτουργία το όνομα κάθε πιστού αμέσως μετά την κοίμησή του, προήλθε και το κατά τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων τελούμενο Σαρανταλείτουργο. Στο Σαρανταλείτουργο, βέβαια, μνημονεύονται και ονόματα ζώντων –όπως άλλωστε και σε κάθε άλλη Θεία Λειτουργία– αλλά κυρίως πρέπει να μνημονεύονται των κεκοιμημένων. Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος έλεγε, ότι περισσότερο πρέπει να προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, διότι αυτοί δεν μπορούν πλέον να πράξουν τίποτε για τη σωτηρία τους, ενώ οι ζωντανοί μπορούν. Έτσι, είναι δικό μας χρέος να τους μνημονεύουμε και να ζητούμε το έλεος του Θεού για τις ψυχές τους.
Η τέλεση του Σαρανταλείτουργου, όμως, υπέρ των κεκοιμημένων, δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν μια μαγική πράξη, που μεταδίδει μηχανικά στις ψυχές την ωφέλεια. Πρέπει, όσο είναι δυνατόν, οι πιστοί, που συμμετέχουν σ’ αυτό, να είναι παρόντες στις τελούμενες Θείες Λειτουργίες, να προσεύχονται θερμά και, αφού έχουν εξομολογηθεί και έχουν λάβει την άδεια του πνευματικού, να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Έτσι, καθώς λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφερόμενος στους «εν πίστει κεκοιμημένους», εμείς αγωνιζόμενοι με την προσευχή και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας για τη σωτηρία των αγαπημένων μας νεκρών, πρώτα στον εαυτό μας φέρνουμε με τη Χάρη του Θεού ωφέλεια και μετά σ’ εκείνους. Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να παραβλέψει τον αγώνα μας.

Πρωτοπρ. Δημητρίου Κωστοπούλου, Θεολόγου.
Πηγή: Εκκλησία Κύπρου & Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο της Συνοδικής Επιτροπής Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιο, ότι, το απόγευμα της Δευτέρας 15 Νοεμβρίου ε.ε., συμμετείχαν σε κοινή Συνεδρίαση στο Συνοδικό Μέγαρο η Συνοδική Επιτροπή Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Στελέχη της Ελληνικής Κυβερνήσεως και ειδικοί Επιστήμονες και Εμπειρογνώμονες, τόσο από τον χώρο της Νομικής, όσον και της Πληροφορικής, με αντικείμενο την μελέτη της εκδόσεως της "Κάρτας του Πολίτη".
Από την Σύσκεψη προέκυψαν τα κάτωθι συμπεράσματα :
1. Η Κυβέρνηση προχωρεί στην αντικατάσταση της Αστυνομικής Ταυτότητος με την "Κάρτα του Πολίτη", η τεχνολογία της οποίας θα την καθιστά απαραχάρακτη και θα προστατεύονται τα δικαιώματα των πολιτών από την δράση του κοινού εγκλήματος. Σε αυτή θα περιέχονται μόνο τα στοιχεία ταυτότητος του κατόχου.
2. Αναμένεται από τις αρμόδιες Κρατικές Υπηρεσίες να δοθεί προς δημόσια διαβούλευση στις αρχές του νέου έτους 2011, και επομένως και προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, σχέδιο κειμένου με τις τεχνικές και νομικές προϋποθέσεις για την έκδοση της "Κάρτας".
3. Από την πλευρά των Μελών των Συνοδικών Επιτροπών τονίσθηκε, ότι η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να διαφυλάττει την ελευθερία του προσώπου και να υπερασπίζεται την ακεραιότητα της πίστεως. Γι' αυτό :
α) Η "Κάρτα του Πολίτη" δεν πρέπει να περιέχει κατ' ουδένα τρόπο εμφανή ή αφανή τον αριθμό "666".
β) Επίσης κατ' ουδένα τρόπο πρέπει με αυτή να παραβιάζονται οι προσωπικές ελευθερίες.
4. Τα στελέχη της Ελληνικής Κυβερνήσεως εδήλωσαν, ότι συμφωνούν με τις παρατηρήσεις των Μελών των αρμοδίων Επιτροπών της Εκκλησίας και θα τις λάβουν υπ' όψιν τους.
Τούτων δοθέντων η Ιερά Σύνοδος αναμένει το καταρτιζόμενο σχέδιο από τις αρμόδιες Υπηρεσίες για την έκδοση της "Κάρτας" για να τοποθετηθεί υπευθύνως.
Γι' αυτό συνιστά στον ευαγή Ιερό Κλήρο, στους Μοναχούς και στους πιστούς να αναμένουν την τελική θέση Της.

Πηγή: www.romfea.gr

ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ...

Η θυσία για το καλό του αρρώστου. Αν ζητούμε κάτι από το Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία. Αν κάθομαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία, είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια. Ο Χριστός να δει την αγάπη μου, τη θυσία μου, και τότε θα εκπληρώσει το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθείτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους. Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσεις». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν τη θυσία, για να σε βοηθήσει ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορεί να με κάνει καλά ο Θεός;». Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιασθούν για τον άλλον.
Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήσει ο Χριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώσει λίγο ύπνο ο Χριστός σ’ αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με το Θεό. Τότε ο Θεός δίνει τη Χάρη Του. Εγώ, όταν μου λέει κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθεί για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνει και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο. Συνήθως του λέω να κάνει κάτι που θα είναι καλό και για τη δική του υγεία.
Ήρθε κάποτε από τη Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύει. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. «Κάνε κι εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. Να κάνεις μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθείς, δεν μπορείς, εντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μου λέει. «Να καπνίζεις ένα κουτί, του λέω, και τα χρήματα που θα έδινες για τα υπόλοιπα να τα δίνεις σε κανέναν φτωχό». «Να γίνει, Πάτερ, καλά το παιδί, μου λέει, και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο». «Ε, τότε δε θα έχει αξία· τώρα πρέπει να το κόψεις· πέταξε το τσιγάρο, του λέω. Δεν αγαπάς το παιδί σου;». «Εγώ δεν αγαπώ το παιδί μου; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω για την αγάπη του παιδιού μου», μου λέει. «Εγώ δε σου λέω να πεταχτείς από τον πέμπτο όροφο κάτω, θα αφήσεις το παιδί σου στο δρόμο κι εσύ θα χάσεις την ψυχή σου. Εγώ σου λέω να κάνεις κάτι εύκολο. Να, πέταξε τώρα τα τσιγάρα!». Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξει. Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε! Πως να βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος; Ενώ όσοι ακούν βοηθιούνται. Μια άλλη μέρα ήρθε ένας που αγκομαχούσε από την πεζοπορία. Κατάλαβα ότι κάπνιζε πολύ και του είπα: «Βρε ευλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θα πάθεις κακό». Μόλις ξελαχάνιασε και μπόρεσε να μιλήσει, μου είπε: «Η γυναίκα μου είναι πολύ άρρωστη και κινδυνεύει να πεθάνει. Σε παρακαλώ, κάνε μια προσευχή να γίνει κανένα θαύμα. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια». «Την αγαπάς την γυναίκα σου;», τον ρωτάω. «Την αγαπώ», μου λέει. «Τότε γιατί δεν κάνεις κι εσύ κάτι, για να τη βοηθήσεις; Αυτή έκανε ό,τι μπορούσε, οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν, και τώρα έρχεσαι εδώ, για να μου πεις να κάνω κάτι και εγώ, να προσευχηθώ, για να βοηθήσει ο Θεός. Εσύ όμως τι έκανες, για να βοηθηθεί η γυναίκα σου;». «Τι μπορώ να κάνω εγώ, Γέροντα;», με ρωτάει. «Αν σταματήσεις το κάπνισμα, του λέω, η γυναίκα σου θα γίνει καλά». Σκέφθηκα ότι, αν ο Θεός δει ότι δε συμφέρει πνευματικά στη γυναίκα του να γίνει καλά, τουλάχιστον θα γλιτώσει αυτός από το κακό που κάνει το τσιγάρο. Ύστερα από ένα μήνα ήρθε χαρούμενο να με ευχαριστήσει. «Γέροντα, σταμάτησα το κάπνισμα, μου είπε, και η γυναίκα μου έγινε καλά». Μετά από ένα διάστημα ξαναήρθε αναστατωμένος να μου πει ότι ξανάρχισε κρυφά να καπνίζει και η γυναίκα του έπεσε πάλι βαριά άρρωστη. «Το φάρμακο τώρα το ξέρεις, του είπα. Κόψε το τσιγάρο».

ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...

Κάποιος Αββάς, που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα.
Ο Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτε, επειδή ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει και να καταλάβει τα μυστήρια του Θεού. Ο ασκητής πάλι δεν έπαυε νύχτα και μέρα να κάνει τη σχετική δέηση. Μια μέρα λοιπόν ο Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, έβαλε στην καρδιά του το λογισμό να πάει να δει ένα γέροντα ασκητή, που βρισκόταν σε άλλο τόπο, όπου για να φτάσει κανείς έπρεπε να περπατήσει πολλές μέρες.
Σαν άρχισε λοιπόν την πορεία ο ασκητής, έστειλε ο Θεός στο δρόμο του έναν άγγελο με μορφή νέου καλόγηρου, που τον χαιρέτησε με το “ευλόγησον, πάτερ”. Ο γέρων ασκητής αποκρίθηκε: «ο Θεός να σε συγχωρήσει, τέκνον μου». Τότε ο άγγελος ρώτησε το γέροντα· «που πηγαίνεις, Αββά;» και ο γέρων απάντησε· «πηγαίνω στον τάδε ασκητή να τον δω». Κι ο άγγελος είπε «κι εγώ εκεί πηγαίνω κι ας προχωρήσουμε μαζί».
Αφού περπάτησαν οι δυο τους την πρώτη μέρα, έφθασαν το βράδυ σ’ ένα χωριό και κατέλυσαν στο σπίτι ενός ευλαβούς και φιλόξενου άνθρωπου, που τους φιλοξένησε. Μάλιστα έφερε στην τράπεζα ένα δίσκο ασημένιο. Την ώρα που επρόκειτο να αναχωρήσουν, πήρε ο Άγγελος το δίσκο κρυφά, τον πέταξε στον αέρα και ο δίσκος χάθηκε. Ο γέρων, σαν το είδε αυτό, λυπήθηκε, όμως δεν είπε τίποτε.
Τη δεύτερη μέρα έφθασαν σε ένα άλλο χωριό, όπου τους περιποιήθηκε φιλόξενα ένας πολύ ευλαβής Χριστιανός. Αυτός είχε ένα μονάκριβο γιο και τον έφερε να τον ευλογήσουν και να του δώσουν την ευχή τους. Ο Άγγελος όμως, την ώρα που επρόκειτο να φύγει μαζί με τον ασκητή, έπιασε το παιδί από το λαιμό και το έπνιξε. Μπροστά σ’ αυτό το θέαμα ο γέρων δοκίμασε μεγάλη έκπληξη και τρόμαξε, αλλά και πάλι δε μίλησε.
Αφού περπάτησαν και την τρίτη ημέρα, έφθασαν σ’ ένα άλλο μέρος, αλλ’ επειδή δε βρήκαν κανέναν να τους υποδεχθεί κάθισαν σε μια αυλή που είχε ένα τοίχο έτοιμο να πέσει। Ο Άγγελος σηκώθηκε, ανασκουμπώθηκε, τον γκρέμισε και τον ξανάκτισε αμέσως από τα θεμέλια. Αντικρίζοντας κι αυτό το τελευταίο ο γέροντας δεν μπόρεσε πλέον να σιωπήσει, αλλά άρχισε να του λέει· σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού του Υψίστου να μου πεις την αλήθεια. Τί είναι αυτά που έκανες; Άγγελος είσαι ή δαίμονας; Αυτά που έκανες δεν είναι έργα ανθρώπου. Κι όταν ο Άγγελος ρώτησε “τί έκανα;”, ο γέροντας είπε· χθες και προχθές, που μας δέχθηκαν εκείνοι οι φιλόχριστοι άνθρωποι και μας φιλοξένησαν, εσύ του μεν ενός πήρες τον ασημένιο δίσκο και τον πέταξες στον αέρα και εξαφανίστηκε, του δε άλλου έπνιξες το γιό. Και εδώ, που ήρθαμε και δε μας πρόσφεραν καμιά περιποίηση ή φιλοξενία, καταπιάστηκες με το κτίσιμο και τους ευεργετείς.
Τότε του αποκρίθηκε ο Άγγελος· άκουσε, Αββά, κι εγώ θα σου φανερώσω την αλήθεια των πραγμάτων. Ο πρώτος που μας δέχτηκε είναι άνθρωπος θεοφιλής και δίκαιος και διοικεί τα υπάρχοντα του κατά τις εντολές του Θεού· εκείνος όμως ο ασημένιος δίσκος προερχόταν από άδικη κληρονομιά και για να μη χάσει κοντά σ’ αυτόν και το μισθό για τα καλά του έργα, με πρόσταξε ο Θεός να τον εξαφανίσω, ώστε να είναι η φιλοξενία του καθαρή και απαλλαγμένη από ανομία. Ο άλλος πάλι, που μας φιλοξένησε, είναι ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος και αν ζούσε εκείνος ο γιος του, επρόκειτο να γίνει όργανο του σατανά και να διαπράξει πολλά κακά, που θα έκαναν να λησμονηθούν τα καλά έργα του πατέρα του. Γι’ αυτό όρισε ο Θεός να πεθάνει κι εκείνος έτσι μικρός, για να σωθεί και η δική του ψυχή και του πατέρα του. Τότε ο γέροντας είπε· όλα αυτά τα έκανες καλά, τί έχεις όμως να πεις, για την τελευταία περίπτωση; Και ο Άγγελος απάντησε· μάθε, Πάτερ, και γι’ αυτό, ότι ο νοικοκύρης αυτής της αυλής είναι κακός άνθρωπος και άδικος και θέλει να βλάψει πολλούς, αλλά δεν το μπορεί εξαιτίας της φτώχειας του.
Ο παππούς του, όταν έκτιζε αυτό τον τοίχο, έκρυψε μέσα σ’ αυτόν χρήματα πολλά, κι αν τον είχα αφήσει να πέσει, ο κακότροπος αυτός ιδιοκτήτης, θέλοντας να τον κτίσει, θα εύρισκε μέσα στα κατεδαφισμένα υλικά αυτά τα χρήματα και θα τα χρησιμοποιούσε για να κάνει το κακό που ήθελε. Γι’ αυτό με πρόσταξε ο Θεός να στερεώσω τον τοίχο, για να μη βρει τα χρήματα ο κακός αυτός άνθρωπος, που επρόκειτο να τον χρησιμοποιήσει στις κακές του επιθυμίες και να βλάψει τους ανθρώπους. Και ξέρει ο Θεός πότε θα τον φανερώσει, σε άνθρωπο που πρέπει και που θα τον χρησιμοποιήσει σε καλά έργα.
Είδες λοιπόν πως κρίνει ο Θεός σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ζητούσες να μάθεις. Γι’ αυτό πήγαινε στο κελλί σου και μη σε μέλει για τα πράγματα του κόσμου, πώς και γιατί γίνονται· διότι τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος, όπως είπε ο προφήτης, και οι ενέργειες Του ανεξιχνίαστες και ακατανόητες· και δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τα πάντα με ακρίβεια. Πίστευε λοιπόν, Πάτερ, ότι ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει καμιά αδικία· όσα επιτρέπει και γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.
Όταν άκουσε αυτά από τον Άγγελο ο ασκητής, δόξασε το Θεό και, αφού αποσύρθηκε στο κελλί του, στο εξής δεν εξέταζε τίποτε.

Γλωσσική απόδοση: Μαρίνα Στραβακου ( Η διήγηση με τίτλο «Ιστορία περί τας διαφόρους κρίσεις του Θεού» από το βιβλίο Χρηστοήθεια του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου) ΠΗΓΗ: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ τ. 1 (1999)